Paedalogia - Dialogus Vīcēsimus Quārtus

Et gaudeō et doleō, mī Francisce, fēsta haec nātālicia appetere. Gaudeō quidem, quod hae fēriae omnia laeta et fēstīva sēcum apportant; doleō autem, quod scholasticīs nōbīs in addiscendīs hōrum fēstōrum cantiōnibus grandis est exhauriendus. Praetereā tōtīs diēbus in templīs algendum. Postrēmō et illud vereor, nē, sī mātūtīna sacra altō nimis sopōrē dētentus neglēxerō, et plāgās mihi lucrīfaciam.

Vēra sunt haec, quae dīcis; attamen quandō hanc condiciōnem accēpimus, advigilandum nōbīs erit et omnia fortiter perferenda; nam et peiōra hīs passī sumus. Dabit Deus hīs quoque fīnem, ut taceam hōs nostrōs labōrēs in pietātis cultum cēdere.

Certē plūs satis dēlicātī essēmus, sī nōn tantum molestiae vel prō sōlō Chrīstō dēvorārēmus, cuius respectū tot īnfantium innocēns aetās crūdēlēs barbarōrum mīlitum gladiōs est perpessa; cuius reī memoria et hīs fēriīs coniūncta est.

Sed illud quaesō, quid sibi vult, quod sacrificulī in dīvī Iōannis fēriīs populāribus vīnum ē sacrātō calice propīnant?

Nesciō equidem, nisi quod audīvī hoc pōculum utpote sacrum antidotī vice esse contrā venēnī perīcula.

At ego nōlim hāc fīdūciā cicūtam bibere, quantumvīs sit hoc pōculum, ut dīcis, sacrum.