Paedalogia - Dialogus Undecimus

Vae nōbīs, mī Rēmigī: ultrā praescrīptum dormīvimus! Iam enim sōl undique plēnā lūce resplendet, ut septimae hōrae signum datum liceat conicere.

Nōn, opīnor, caelum aliōquī praeter mōrem est serēnum, etiamsī aliās hōc diē somnulentiae meae poenās nōn rārō dedī.

Utcumque sit, male metuō mihi ā ferulā; quārē occāsiōnem aliquam, quā hodiē ē scholīs ēmanēre liceat, quaeram.

Quam eam?

Scīs, quid ā nōbīs heri contenderit hera nostra?

Sciō, nempe ut familiam hauriendīs aquīs iuvēmus. Sed quid tum?

Haec erit rīma satis idōnea, per quam ēlabāmur; quamobrem tuum erit, ubi octāvae signum audītum fuerit, quasi ē mediīs labōribus in lūdum ingredī atque ā praeceptōribus ēmanendī cōpiam poscere hāc ipsā, quam dīxī, causā assignātā.

Vereor, ut prōcēdat commentum, quandōquidem hōc diē, quō fūnus magnificum est dēdūcendum et dēfūnctī manibus parentandum, vix facultātem hanc dabit et aliōquī paucī iam adsunt, quī pompam īnstruant.

Tentandum est, utcumque rēs exeat; ac nesciō quōmodo hāc diē mihi semper invīsum est scholās adīre nōn minus quam sī in pistrīnum aliquod mihi sit redeundum. Crēdō, quod prīdiānī ōtiī sēnsus adhūc reliquus sīc reluctantem faciat.