Dialogi Sacri - Dialogus Unus et Vicesimus

Ut tē Deus male perdat, asina, quae mē invītum dē viā āvehis in agrum. At ego tē prō istōc maleficiō onerābō ictibus, improba! Ary, ary! Quīn ergō redīs in viam? Nunc sumus inter duās māceriās: nōn licēbit mihi amplius dēclīnāre. Hei mihi, attrīvit mihi pedem ad māceriam. At dispeream nisi tē male mulctō plāgīs. Ary, ary! Quid hoc mōnstrī est? Succumbit. At iam faxō tē attollās, aliōquī hīc tē contundam usque fuste, hem!

Quid in tē commīsī, ut mē iam tertium caederēs?

Rogitās, improba, quae mē hīc lūdificāris indignē? Atque utinam mihi esset gladius prae manū, nam tē hīc iam cōnfoderem.

Nōnne ego sum asina tua, cui semper hāctenus inequitāstī? Nunquid tāle solita sum facere tibi?

Nihil.

Balaame, cūr cecidistī asinam tuam iam tertiō? Ecce ego ipse vēnī tibi adversātum, quia hoc iter susceptum est contrā meam sententiam. Asina vērō ubi mē vīdit dēclīnāvit mē iam ter, quod nisi fēcisset, profectō iam tē interfēcissem, eam vērō sīvissem vīvere.

Peccāvī, fateor, sed nōn vīderam tē mihi obvium in viā. Itaque sī hoc iter tibi displicet, revertar.

Immō eās licet cum istīs, vērumtamen vidē ut ea dēmum dicās, quae tibi suggesserō.