Dialogi Sacri - Dialogus Undecimus

Ō, salvē multum, mī frāter cārissime.

Salvē tū plūrimum, germānē mihi optātissimē.

Ut tē libenter amplector post longum spatium temporis!

Et mihi profectō iam diū nihil fuit iūcundius quam nunc vidēre tē incolumem. Itaque prae gaudiō nōn teneō lachrimās.

Nec ego possum nōn flēre, ita tōtus laetitiā gestiō. Sed quid sibi vult iste grex mulierum et puerōrum quōs tēcum dūcis?

Uxōrēs sunt et līberī quibus mē Deus, quae sua est līberālitās, dītāvit.

Quid autem sibi vult tōtus ille grex quem offendī veniēns?

Voluī tē eō dōnō mihi plācāre.

Satis multa habeō, frāter: habē tibi tua.

Nē repudiā mē, quaesō: sī tē mihi propitium habeō, accipiēs ā mē mūnusculum. Nam quod vīdī faciem tuam, videor mihi vīdisse nūmen quoddam; nec mīrum, quī mihi tam facilis fuerīs. Itaque quaesō ut accipiās ā mē mūnusculum quod ad tē adductum est, postquam Deus prō suā benignitāte tam multīs bonīs mē accumulāvit ut nūllā rē caream.

Quandō urgēs tantopere, accipiam, etsī nihil opus erat. Age eāmus: ego ībō unā tēcum.

Scīs puerōs esse tenerōs ovēsque et caprās et bovēs praegnantēs. Quod sī fatīgentur vel ūnum diem, āctum est dē ovibus et caprīs omnibus, interībunt. Sed amābō ī prae, ego pergam clēmenter et placidē, prout postulant ea quae prae mē dūcō ipsīque puerī, dōnec veniam ad tē in Seir.

Saltem relinquam tibi aliquot ex meīs comitibus.

Quid opus? Gere obsecrō minī mōrem.