Dialogi Sacri - Dialogus Decimus Quartus

Somniāvī quiddam quod nēmō mihi potest interpretātiōne explicāre. Tē autem audiō esse coniectōrem somniōrum, ideōque tē accersīvī.

Equidem is sum per quem Deus interpretētur somnium tuum, Pharaō: itaque nārrā.

Vidēbar mihi astāre rīpae flūminis; atque ex eō exiērunt septem vaccae bene habitae et pulchrae vīsū, quae pāscēbantur in cārectō. Ecce autem deinde septem aliae, gracilēs et dēfōrmēs suprā modum et tenuī corpore, quālēs nunquam vīdī in Aegyptō, quae dēvorāvērunt priōrēs. Quās cum dēmīsissent in sua vīscera, tamen id nōn appārēbat; adeō semper maciē dēfōrmēs erant ut prius. Ego somnō solūtus sum. Deinde rūrsum oppressus somnō, vidēbar vidēre septem spīcās crēscentēs in ūnō calamō, opīmās et fōrmōsās; secundum quās succrēscēbant totidem aliae gracilēs et tenuēs et exēsae ūrēdine, quae dēvorāvērunt septem illās generōsās. Haec ego indicāvī coniectōribus, sed nēmō est quī possit mihi explicāre.

Somnium tuum ūnum est, Pharaō. Deus praemonet tē eōrum quae factūrus est. Septem vaccae generōsae sunt septem annī; septem spīcae item, idem volunt: ūnum idemque somnium est. Septem vērō vaccae et spīcae tenuēs septem aliī sunt annī, quibus famēs vigēbit. Hoc id ipsum est quod dīxī: Deus quod factūrus est tibi indicat. Sīc habētō septem annōs proximōs futūrōs esse fertilissimōs frūgum terrae, praesertim in Aegyptō; quōs sequentur alterī ita īnfēstī pēnūriā omnis cibī ut laeta illa ūbertās priōrum sit omnīnō cōnsūmenda famē. Tanta, inquam, labōrābitur pēnūria ut tantae rērum abundantiae nē vestīgium quidem ūllum supersit. Nam quod bis somniāstī, ideō factum est ut intelligās omnīnō dēcrētum esse Deō ita facere, idque brevī. Quārē dispice, Pharaō, virum aliquem scientem et perītum, quem praeficiās Aegyptō. Praetereā cūrātōrēs et aedīlēs annōnae quī lēgant quīntās in Aegyptō cōgantque quam maximum numerum frūmentī hīs proximīs septem annīs ūberibus, quod condant nōmine tuō in urbēs. Ita fīet ut proximō septenniō duplās cōnsequāris annōnās, quibus Aegyptus dēfendātur ā famē et perniciē alterō septenniō.

Ō salūtāre cōnsilium, et dignum homine sapientissimō! An quisquam hodiē est quī aequē spīrat nūmen atque hīc? Ergō cum Deus indicet tibi, Iōsēphe, tantās rēs, nōn est dubium quīn tū sīs prūdentissimus et sapientissimus omnium. Itaque iam nunc volō ut sīs gubernātor domūs meae utque omnis meus populus pāreat imperiō tuō. Maior erō tē soliō tantum. Ēn trādō tibi cūram et gubernātiōnem tōtīus Aegyptī. Atque ad cōnfirmātiōnem huius reī, hunc ānulum dētractum meīs digitīs induō tuīs, tēque dōnō hāc veste byssinā et hōc torque aureō, iubeōque tē vehī currū prīmō secundum meum, et volō prōclāmārī ante tē, Congenulāte! Nē vīvam Pharaō, nisi tū ūnus eris in tōtā Aegyptō cuius iniussū nōn audēbit quisquam vel mūtīre. Deinceps iam nōn vocāberis Iōsēphus sed Saphnathopaneās, ut nōmine ipsō polliceāris interpretātiōnem obscūrōrum. Atque ego tibi dēspondeō Asnātam, fīliam Potiphrae pontificis Hēliopolītānī.

At ego tibi, Rēx, prō tantīs beneficiīs habeō grātiam quantam maximam possum: dabōque operam, Deō volente, ut nec tē mandātī nec mē receptī mūneris paeniteat.