Exercitatio - Colloquium Secundum

Mī fīlī, sospitet tē Deus, ēvehat ad ingentēs virtūtēs.

Servet tē Chrīstus, mea lūx. Quid agis mea dulcēdō? quid valēs? quōmodo nocte hāc quiēvistī?

Rēctē valeō, et placidē dormīvī.

Chrīstō grātia: proprium hoc velit tibi esse.

Ad mediam tamen noctem excitātus sum ē dolōre capitis.

Mē perditam, et miserrimam! Quid nārrās? Quā parte capitis?

Ad brechma.⁽¹⁾

Quamdiū?

Vix octāvā parte hōrae: posteā redormiī, nec sēnsī amplius.

Respīrāvī, nam exanimārās mē.

Bene sit tibi Isabellula, parā mihi jentāculum. Rusciō, Rusciō hūc, canicule fēstīvissimē: ēn ut cauda adūlātur, ut sē in posteriōrēs pedēs ērigit: quōmodo habēs? quōmodo valēs? Heus tū, adfer pānis bucceam ūnam aut alteram, quam eī dēmus: vidēbis lūsūs scītissimōs. Nōn ēsūrīs? nihilne ēdistī hodiē? profectō plūs est in cane istō intelligentiae, quam in illō mūliōne crassō.

Tulliole mī, lubet mihi tēcum paulisper cōnfābulārī?

Quid mī pater? nam nihil mihi accidere potest suāvius, quam tē audīre.

Hic tuus Rusciō est bēlua, an homō?

Bēlua, ut crēdō.

Quid tū habēs cūr sīs homō, nōn ille? tū edis, bibis, dormīs, ambulās, cursitās, lūsitās: haec ille omnia.

Atquī ego sum homō.

Quōmodo id cognōscis? quid tū nunc habēs plūs quam canis? Sed hoc interest, quod ille nōn potest homō fierī: tū potes, sī vīs.

Obsecrō, mī Pater, effice id prīmō quōque tempore.

Fīet, sī eās quō eunt bēluae, redeunt hominēs.

Ībō pater multō libentissimē, sed ubi id est?

In lūdō litterāriō.

Nūlla, est in mē ad rem tantam mora.

Nec in mē. Isabellula, audīn’? dā huic jentāculum in cistellā.

Ecquidnam?

Frustum pānis būtȳrō illitum, vel fīcūs āridās, aut ūvās passās prō obsōniō, sed īnsōlātās:ⁿ nam alterae illae viscōsae īnficiunt puerōrum digitōs, et vestēs, nisi mālit cerasa aliquot, vel prūna aurea, et oblonga: īnsere brāchiolum cistulae, nē excidat.