Paedalogia - Dialogus Vīcēsimus Tertius

Māle sit istīs, nesciō quibus, quī tōtum paene annum ieiūniīs onerārunt. Neque enim satis fuit eīs quadrāgintā diēs perpetuō Chrīstī ieiūniō esse sacrōs, nisi īnsuper quārtā quāque annī parte aliquot diēs nōs mācerāssent. Īnstat rūrsus septimāna per abstinentiam trānsigenda. Quod sī mihi tantō apparātū prandium appōnerētur quantō illīs, quī ieiūnia haec indūxērunt, nōn admodum gravātim eīs parerem; nunc cum vix tōtō annō semel rugientem stomachum exsatiem, adhūc ieiūniīs vexor.

Quid ita stomachārīs, mī Conrāde, in sānctōs ecclēsiae patrēs? Quī haec omnia bonō animō statuērunt nōn nōbīs, quī haec nec praestāre per aetātem adigimur nec per inopiam possumus, sed suī similibus, hoc est dīvitibus istīs et dēlicātis.

Quī scīs haec?

Superiōrī annō ē quōdam contiōnātōre audīvī, quī dīvō Hierōnymō, quamquam ācerrimō ieiūniōrum exāctōrī, displicēre aiēbat maximē in tenerīs aetātibus longa et immoderāta ieiūnia. Nē, quemadmodum ipse scrīberet, ante pedēs dēficiant, quam currere incipiant, quārē tantum ieiūniōrum modum impōnendum, quantum ferre poterimus.

Habeō grātiam dīvō Hierōnymō, quī pauperculīs nōbīs et impatienter ēsurientibus patrōcinātur.