Paedalogia - Dialogus Vīcēsimus Septimus

Quid causae est, Francisce, quod heri lūdum nōn es ingressus?

Graviter ex capite labōrābam, ut lūcem ferre nōn possem.

Bellē morbum excūsās, quandō vulgāre iam est scholasticōs, sī quandō vel discendī sūdōrem horreant vel ferulam metuant, ignāviae suae valētūdinem praetexere, ut scholasticus morbus prō assimulātō et cōnficiō iamprīdem in prōverbium abierit.

Quid aliī faciant, nesciō; certē quod ad mē attinet, māllem deciēs ferulam patī quam semel in eum dolōrem recīdere, etiamsī vixdum plānē revaluī. Sed quid tūtē iam hīc versāris? An nōn hōra iam est praeceptōribus auscultandī?

Est, sed ob haec Chrīstiānōrum quasi Bacchānālia trīduī missiōnem nōbīs dedit praeceptor; vetuit tamen gravī, sī quis dictō audiēns nōn fuerit, prōpositā poenā, nē quis opificum istōrum manuāriōrum exemplō lārvā persōnātus vīcātim cursitet, quod haec īnsānia cum bonīs omnibus tum maximē Chrīstiānīs sit indigna.

At ego iamdūdum lārvam in hunc ūsum domī inclūsam adservō.

Vidē, quid agās, nam dē lārvīs cautum est. Porrō compōtātiōnēs et contiōnēs cīvīlēs indulsit.

Pārendum erit: aliōquī post impermissa gaudia fortiter plōrābimus.