Paedalogia - Dialogus Ūnus et Vīcēsimus

Quid tū nōbīs adfers nōvī, mī Lūcāne?

Nihil, sed in hōc tē conveniō, ut dē commūnibus studiīs fābulēmur.

Grātus ergō mihi tuus est adventus; adsidē hūc nōbīs.

Ēn adsideō. Scīs, quid in dīvī Nīcolāī fēriīs apud nostrātēs fierī soleat?

Quī ipse possem scīre, cum illīc fuerim nunquam?

Dīcam ergō paucīs: quī lūdum illīc litterārium frequentant, ex lūdīmagistrī praescrīptō quempiam ē suō grege epīscopum creant eumque magnā pompā domum, dēdūcunt et statō tempore in templum redūcunt.

Quid commodī inde capit novus ille et factīcius epīscopus?

Nesciō, nisi quod convīviō tandem nesciō cuius sūmptū īnstrūctō excipitur et tum lautissimē tractātur.

Nōn et interim, dum est in magistrātū, vacātiōnem ā discendī mūnere habet aut aequē ac cēterī manum ferulae subdit?

Aequē omnīnō adeō, ut nōn magis sit epīscopus, quam sunt hī rēgēs, quī in tragoediīs Agamemnonis aut Priamī persōnam gerunt.

Eiusmodī honōrem mihi nē optārem quidem.