Paedalogia - Dialogus Ūnus et Trīgēsimus

Quid est, Kiliāne, quod tantō mōlīmine platēās et vīcōs omnēs verrunt? Num prīnceps quispiam hūc est ventūrus?

Minimē, sed quiddam est crās futūrum, cuius grātiā meritō hīc fit apparātus.

Quid hoc, quaesō?

Sollemne iam est crāstinō diē urbem corpore Chrīstī lūstrāre, siquidem prīmārius hic sacerdōs sacrātissimum hoc corpus circum moenia gestābit ūniversa sacerdōtum manū atque item populō omnī ā tergō sequentibus.

Sacra forsan erunt, quae nōnnūllī amburbiālia nōn ineptē vocārī volunt.

Erunt.

At quandō agentur ambarvālia? Sīc enim vocantur, quae apud ethnicōs erant Rōbīgālia Palīliaque.

Perendiē.

Num et nōs eīs sacrīs adesse oportet?

Maxime, pariter et clēricōrum ōrdinem omnem.

At apud nostrātēs sōlī agrestēs sacrificiō praeeunte agrōs obequitant.

Suus cuique regiōnī est mōs, quī prō lēge est habendus.