Paedalogia - Dialogus Ūndēvīcēsimus

Quid agis, omnium impūrissimē?

Quid adeō in mē stomachāris, quī aliud faciō nihil, quam quod ientāculum capiō? An tū ientāculum perinde dūcis ac piāculum?

Quasi nōn sat grave sit piāculum in homine Chrīstiānō ieiūniī religiōnem violāre!

Et hodiē est indictum ieiūnium? Dīc, quō nōmine?

Sceleste, nescīs, quās fēriās beātae Catharīnae, artium praesidis, agendās?

At nōn putāram praecīdāneās hās fēriās ex ecclēsiae īnstitūtō sacrās,

Quid tum? Cōnsuētūdō recepta est prō lēge, et ut nūlla sit cōnsuētūdō, nōbīs tamen, quī litterās sectāmur, quibus haec virgō praesidet, hic diēs ieiūniō religiōsissimō fuerat colendus.

Ieiūnābō ergō deinceps vel hōc sūmptō ientāculō; neque enim lautum spērō prandium, et, ut vulgō dīcī audiō, bis interdiū male pāscī prō ieiūniō est. Tametsī, ut tibi mē aperiam, hāctenus Chrīstum vērum sapientiae praesidem putāvī, ut quī sapientiae nōmine subinde in ecclēsiasticīs contiōnibus celebrētur.

Nova quaedam indūcere cōnāris, at ego commūnī omnium viā ingredī mālō.

Nōn audīstī illud Pȳthagorae: per pūblicam viam nē ambulēs.

Molestus es: tū tuum, ego meum iter ingrediar.