Paedalogia - Dialogus Trīgēsimus

Obsecrō tē, mī Lūcā, modīs omnibus nōs excutiāmus atque ab omnī peccātōrum sorde paenitentiae scōpīs repūrgēmus, nē ad tantī prīncipis, quī semel nūtū nōs perdere potest, mēnsam illōtīs quasi manibus accēdāmus et pānem illum caelestem atque admīrandum pollūtō ōre, immō et animō sūmāmus ; dē quō heri tam pia tamque frūgifera disseruit lūdīmagister.

Equidem prō meā virīlī ad hōc ēnītar. Sed rogō: quidnam dē hōc mystēriō disputāvit praeceptor? Nam ipse nōn interfuī.

Ō miserum, quī tālia neglegis!

Adesse nōn quīvī alibī occupātus; quamobrem vehementer ōrō et obtestor, nē mihi rem adeō salūbrem invideās.

Aiēbat tantam esse virtūtem huius admīrandī cibī, ut quī eō rīte vēscerentur fierent ūnum corpus atque ūnus spīritus cum Chrīstō sīcque in Deum Deīque fīlium abīrent; sed sī quis impūrus contingat, eum nōn salūtem, sed extrēmam animae perniciem sibi invenīre. Hortābātur ergō nōs omnēs, ut hīs diēbus peccātōrēs cum Chrīstō in cruce morerēmur, quō fēlīcius et sincēriōrī cum gaudiō ūna cum eō in vītam trānseāmus. Hoc enim dīcēbat significārī per haec appetentia nunc fēsta, quod pascha Hebraeīs trānsitum ā morte peccātōrum ad vītam virtūtum sonet.

At interim quid fit dē placentīs et id genus aliīs bellāriīs, quae ad imminentēs hās fēriās parāre cōnsuēvērunt? Nōn et dē illīs quid audīvistī?

Apage! Tuus animus iam est in placentīs, cum hōc temporis articulō Chrīstus ōlim dē vītā sit perīclitātus. Placentae atque eius generis illecebrae aliae suō locō sermōnem dabunt; nunc dē aliō cibō sollicitī esse dēbēmus.