Paedalogia - Dialogus Sextus

Ēn tibi, praeceptor optime, addūcō hīc quendam, cum quō iam annōs aliquot mihi fuit familiāritās, hominem bonum et studiōsum. Is tuī lūdī fāmā excitus hūc appulit. Quārē magnae fēlīcitātis locō dūcet, sī sē in tuōrum gregem recipere dignātus fuerīs.

Adulēscēns bone, quod tibi est nōmen?

Est mihi nōmen Iōannēs.

Faustum plānē nōmen es sortītus, quippe hoc Hebraeīs ā grātiā dīcitur. Quamobrem summā ope tibi est ēnitendum, ut tam grātiōsī nōminis exspectātiōnī prō tuā virīlī respondeās.

Equidem prō vīribus sēdulō dabō operam tēque in hōc mihi adiūtōrem fore spērō.

Sed et ipsa corporis tuī faciēs animum subēsse ostendit, quī neque ā litterīs neque virtūtibus abhorreat, adeō, ut, sī fortiter ēgerīs, et dē tē dīcī dēmum possit illud: grātior est pulchrō veniēns ē corpore virtūs. Quō libentius tē in meam disciplīnam recipiō, sī modo dās fidem tē bonī discipulī officiō apud mē fūnctūrum.

Dō fidem mē in omnibus quod rēctum erit quodque tū iusserīs factūrum.

Ita spērō quidem. Sed quae tibi est patria? Ut in ratiōnārium hoc quoque adscrībam.

Patria mihi est Auba, oppidum Franciae orientālis nōn procul ab Herbipōlī, celebrī sacerdōtum sēde, situm.

Sat habeō. Quod superest, cūrābitur tibi prō tuā sorte commoditāteque domicilium. Ac tū quidem in eō sīc tē gere, nē aliquā maculā hinc in nostram scholam redundet.

Quod ad hanc rem attinet, sēcūrus estō, optimē praeceptor; nam, ut inquilīnum decet, modestissimē agam. Numquid aliud mihi vīs iniungere?

Nihil, nam sī quid superest tibi praestandum, cotīdiē inter praelegendum ā nōbīs dīcētur.