Paedalogia - Dialogus Octavus

Utinam, mī Philippe, iam domī apud parentēs agerēmus!

Quid ita?

Rogās? Imminet iam vīndēmiae tempus, quō nūllum tōtō annō nostrātibus accidit laetius.

Quid ego audiō? Tūne simul vīnitōrem vīs agere et litterārum cultōrem?

Animī causā racēmōs dēcerperēmus, dēgustārēmus ē lacū mustum; neque enim diūtius abesse optārem, quam mustum in dōlia condītum dēferbuisset dēspūmāssetque; ad haec dēcoquerēmus sapam, defrūtum ac vīnī veteris faecem. Quid quod nōbīs licēret et aucupiō voluptātem quaerere, siquidem volucrēs captārēmus iam rētibus explicātīs, iam pedicīs fīxīs, nōnnunquam vērō et vīminibus viscō illitīs!

Sine: parentēs hārum rērum cūram gerant; tū, sī sapis, in litterīs tē oblectā!

Atquī audīvī magnōs virōs in eiusmodī rūsticīs rēbus oblectātiōnem quaesīvisse.

Rēctē, quandō magnīs virīs haec sunt permittenda; nōbīs vērō, quī nōndum ultrā prīmās litterās prōgressī sumus, nōn itidem.

Semper tū quidem meīs adfectibus obstrepis, nōn minus quam praeceptor.

Quod ad tē attinet, age, age, ut lubet; mē certē nōn habēbis huius tuae stultitiae comitem.