Paedalogia - Dialogus Duodētrīgēsimus

Quid istud portendit, Sevēre, quod ita cōgitābundus inambulās? Nam mihi arduum quiddam meditārī vidēris.

Rogās, quasi nōn ipsum hoc tempus tē, quid agerem, docēre possit.

Ieiūniīs ergō crēbrīs tē mācerās, ut eiusmodī faciem exhibeās?

Minimē, sed quae parum religiōsē in Deum conditōrem atque eundum līberātōrem male grātus admīsī, ea nunc in memoriam revocāre studeō. Iam enim tempus simul atque ecclēsiae ēdictum postulat, ut peccāta nostra dīligenter excussa tūtīs sacerdōtum auribus cēnsenda dēpōnāmus, quō ab eīs dē peccātōrum ratiōne ēdoctī, vidēlicet quaeque levia quaeque gravia sint, deinceps cautius vīvāmus.

At incurius ego nē semel quidem adhūc dē rē tantā cōgitāvī.

Hāc ratiōne nihilō es melior. Quīn mātūrē nōbīs hōc mūnere dēfungendum est, nīmīrum ut hoc cōnfitendī onere, quō nūllum est gravius, līberātī dīvī Gregōriī, studiōrum praesidis, fēriās agamus expedītiōrēs.

At istīs fēriīs, quaesō tē, quid tandem agitur?

Quia is dīvus studiīs, ut dīxī, praesidēre putātur, puerī, quī suam aetātem in litterīs agere volunt, eō diē in hanc nostram mīlitiam nōmina dant faustīs, ut ōminantur, auspiciīs.

Et quandō hae erunt fēriae?

Diē, sīcut opīnor, abhinc decimō.

Quandō ita suādēs, et ipse mihi ōriculārium sacrum (sīc enim vocant nōnnūllī ērudītī) quaeram, in cuius sinum mea dēlicta effundam.

Sī lubet, eum accēdendī dabitur facultās, quem ipse iam semel atque iterum dīligentem sum expertus.

At ego māllem ōscitantem aliquem, quem nōn magnō negōtiō in aliquot crīminibus fallere possem.

At hoc nōn est Chrīstiānum agere, sed vulpīnam fraudulentiam referre: vērum tū vidēris.