Paedalogia - Dialogus Decimus Tertius

Fēlīx tū quidem es, mī Alexander, cui ingenium tam fēcundum tamque perspicāx contigit

Est nōbīs, Chrīstō Deō grātiā, nōn omnīnō īnfēlīx, sed tamen nōn tantum, quam forsan tibi vidētur. Fit enim, nesciō quō modō, ut nostrī nōsmet paeniteat, aliēna ferē suspiciāmus.

Et tū, quantum audiō, aliquid īnsuper dēsīderās.

Quidnī? Quandō memoriam mihi sentiō omnīnō flūxam et parum tenācem; nam ut facile quae trāduntur percipiō, ita nōn sine maximō negōtiō percepta retineō.

At ego difficulter intellegō, vērum semel intellēcta diūtissimē reservō; et, ut videō, tibi cēreum est ingenium, mihi vērō saxeum. Cērae quidvīs facile impresserīs, at impressum vestīgium statim ēvānēscit; saxō tametsī quid nōn sine labōre īnsculpitur, semel tamen īnsculptum multīs saeculīs dūrat.

Rēctē plānē cōnfers, sed hoc mē male habet, quod videās plērōsque ingeniō numerīs omnibus fēlīcissimō praeditōs, at vicissim mōribus adeō turpibus, ut nōn ineptē dīxerīs eōrum ingenia male habitāre.

Crēdō dictērium hoc vetus esse et ōlim dē Galbā, homine ad prōdigium usque dēfōrmī, dictum ; sīc enim audīre commeminī.

Probe, sed nec ipse, opīnor, ineptē hūc dētorsī.