Paedalogia - Dialogus Decimus Sextus

Ō noster Dāmiane, adest rūrsus diēs, quem ego nōn minus nōbīs nefāstum et exsecrandum putō quam ōlim Rōmānī illum, quō in Cannēnsī pugnā tot Rōmānōrum mīlia ab Hannibale sunt trucīdāta.

Quid ita? Num malī aliquid huic scholae ex hōc diē impendet?

Et tū nescīs, praesertim tot annōs in lūdīs versātus?

Quī scīre possum scholae huius cōnsuētūdinem nūper admodum hūc profectus?

Quaestiōnēs hodiē fīunt in lūdō nōn aliter quam quādam carnificīnā.

Quid nārrās?

Vēra quidem, nam dē singulīs, quae per tōtum septimānae cursum quōquō modō commīsimus, hodiē quisque prō sē poenās dare cōgimur.

Atquī scīre possunt praeceptōrēs, quae singulī nōs dēsignēmus?

Arte quādam omnia expiscantur, ut nihil illīs occultum esse possit.

Quid ita? Num dīvīnātiōnum sunt perītī?

Minimē, sed aliā viā eōdem perveniunt, nam aliquot clanculum in hōc sēlēctīs prōvinciam dant nōs suōs commīlitōnēs dēferendī prōdendīque, ut nusquam quicquam omnīnō tūtō agere queāmus. Semper enim verendum, nē quispiam ex eiusmodī 'Corycaeīs' nōs auscultet et lupus sit in fābulā, hoc est, ille ipse nōbīs ignōrantibus adsit, quī quasi conductīcius prōditor omnia ad praeceptōrem dēferat.

Hoc illud forsan est, quod 'lupum' audiō appellārī, nam nōmen sōlum in eā scholā, ubi ante ēgī, iactābātur.

Is ipse est ille clanculārius lupus, quem nōs misellī nōn minus odiōsum habēmus, quam feram illam quadrupedem horrent ovēs.

Vereor, nē et nōs hodiē dēferat; quamobrem cōgitandum mihi est, ut, sī forsan reus fuerō, vel mē expūrgem vel quam minimā poenā dēfungar.