Paedalogia - Dialogus Decimus Septimus

Quam vellem hunc diem abiisse, ut ā tot tōtīus septimānae labōribus atque etiam bīduī famē ad fēriās dēmum et carnēs liceat redīre!

Impatiēns es morae, mī Petre, quī, cum tōtam paene septimānam exspectārīs, diem dīmidiātum dūrāre nōn potes. Quid autem faciēs, ubi tōtīs quadrāgintā diēbus ā carnibus est abstinendum?

Rēctē quidem obiūrgās, sed nesciō quōmodo quantō vīcīniōrēs sunt fēriae, tantō magis eārum mē premit dēsīderium. Sed numquid aliud dīcere vīs? Nam ego hinc mē in tōnstrīnam cōnferam caput lōtiōne cūrātūrus.

Et ipse lavandum caput exhibērem, sī lōtiōnis mercēdem tōnsōrī persolvere possem; nunc autem tantum habeō nummum.

Sat est, nec ipse plūrīs lavō, tametsī rārō hōs faciō sūmptus: nam per annī curriculum vix sexiēs lavō.

At saepe caput ā sordibus repūrgārēs; aiunt enim corporis ēmundātiōne et ingenium nitidius quasique pūrgātius reddī.

Sīc quidem fertur idque proptereā, quod scientiārum sēdem in capite, utpote ratiōnis domiciliō, collocant. Quārē ōcius eāmus.

Quandō lubet.