Praetextata Latine Loquendi Ratio - Colloquium Septimum Decimum

Omnium rērum satietās. Vidēbar mihi ante hōrās aliquot studendī tantā dulcēdine captus, ut nūllum tempus quanuis longum, nē sī ūnus quidem diēs in trēis nūllīs noctibus intercīsōs interruptōsue diēs abīret, crēderem meō dēsīderiō factūrum satis, at uidē uix hoc pōmerīdiānō tempore complētō exāctōque, studium fatīscit, caput dolet, oculī cadunt sopōre, ingenium stupet, memoria languēscit. Crēdunt agricolae nostrī, quandō tōtum diem explērunt faciendā agricultūrā, et uesperī redeunt domum ex agrīs dēfatīgātī uīribusque dēfectīs, nihil grauius suō labōre. At mihi uidētur nihil grauius studiō literāriō, quod magis afficiat, maceret, exhauriat: sī modō nōn perfūnctōriē et oscitanter, ut ā multīs, sed ex animō, gnāuiter, et contentīs ingeniī uīribus colātur. Quantulum temporis impēnsum studiīs, mē ad languōrem dedit. utinam caput hūmānum pār esset continentibus et perpetuīs labōribus, nunquam taediō studiī dormīre postulārem. Sed quid faciam? cēdendum necessitātī, cubitumque eundum, et uīrēs ingeniī nocturnā quiēte sunt recolligendae atque reparandae.

Quid mōlīris facere Cornēlī, quod fēmorālia exuis, et uestium ligāmina soluis? uēnātum es itūrus pediculōs, an quod in uestibus lacerum est, resartūrus?

Neutrum stat facere. Neque enim scateō pedibus, neque resartīs uestibus mihi opus est, cum nihil sit dilōricātum. Quīn et sī quid opus esset, parentum meōrum foret, mē sartum tēctum illīs in rēbus seruāre.

Quid igitur?

Accingō mē quiētī nocturnae. Meditor mē dare somnō.

Huī, tam citō? Adhūc multa lūx est. Nōndum crepusculāscit. Nōndum exāctus est diēs. Vix crēdō septimam esse audītam. Solēs in multam noctem lūcubrāre. Quī fit ut nunc tam praemātūrē, tam praefestīnē ad somnum tē accelerēs?

Dolet mihi caput, nōn possum diūtius assidēre librīs.

Vnde tibi contrāctus dolor capitis? Vnde caput affectum est dolōre? Vnde tibi caput dolōre afflictātur? ex nimiō nē studiō?

Equidem nesciō. Cōniectō uel ex studiō profectum hunc capitis dolōrem, uel forsān ex sēmināriō quōdam morbī iamdudum ingruentis, et intus clam īnsidentis, iamiamque exōritūrī.

Diī prohibeant istud ōmen. Diī meliōra. Faxint superī, ut tranquillum dūcās somnum, noctemque quiētam, et crās nōbīs sānus et saluus, prīstinaeque restitūtus ualētūdinī, resurgās.

Faxint utinam superī. Sed heus tū, crāstinō māne, cum prīmum surrēxeris, rogō mē uīsās, et sī dormientem adhūc offenderis, excitēs. Sī dolor resēderit ac dēsaēuerit, quod bene spērō, surgam, et mūtōs magistrōs reuīsam. Sīn secus, quod absit, saltem per tē sīgnificābō praeceptōrī, sī quibus forte mihi sit opus, nē sī morbus ingrauēscat, posteā doleam nōn adhibitam temporī medicīnam.

Rēctē putās: faciam equidem ac lubēns, quod iubēs: tū modō in utramque aurem dormītō, somnumque carpitō sine somniīs. Valē.

Valē quoque.