Latinum Ideoma - Colloquium Septimum

Nōn possum nōn vehementer admīrārī quod tam dūrō estis ingeniō super addiscendīs carminibus, sed inadvertentiam potius incūsem oportet quam ruditātem, cum praesertim hīs multō difficiliōra saepenumerō quam studiōsissimē didiceritis. Et hoc, quod modo ferē sexāgēsiēs vōbīscum cecinī, carmen dē simplicī est contextū, nec quidpiam habet anfractim; ex pūrīs enim cōnstat concordantiīs. Plērīque vestrum sunt capācēs et, sī quī obtūsiōrī sunt intelligentiā, grossitiem tamen multa opera mollēscit, ut ferrī obtusitās saxō acuitur. Sed nē labor meus sit inānis, nēve, quod imprīmīs pertimēscendum est, in templō cantātūrī scandalō et dēdecorī mihi sītis, velutī crēberrimē cōnsuēstis facere, cōnstituī exāminandō vestram probāre dīligentiam. Sed ut iussīs magistrī obtemperem, abī cito, cūstōs, magistrum huic exāminī ut intersit meō nōmine rogitā.

Abundē est.

Incipe, Mopse: Euriale, ūnum seruātō suspīrium. Tū vērō, Amintā, longam tenētō pausam. Audīstis quam canōram habet vōcem Mopsus. In pāstōrum fuit fortasse scholīs. Ā bōbus, Hercle, dum inter alia boant armenta, hunc didicit cantum! Nam per immortālem deum, mūgītum potius quam hūmānī gutturis sonum audīre mihi videor. Nesciō quid Amintās intrā faucem immurmuret. Ego tē penitus nihil percipiō. Succinis? Nimium altiōre vōce cantēs oportet. Incipe rūrsus, et pausae nōn oblīvīscere, Amintā. Quid? Adeō raucīs, crūdum, rear, comēdistī allec et salsum nimis.

Mūtāstīn’?

Quot annōs nātus es?

Eho! Multum habēs aetātis. Exīstimābam tē vix tredecimum agere annum! Irritus iam est omnis cōnātus serēnandae vōcis, posteāquam raucēdō intrā faucēs tenāciter adhaerēns obdūruit. Sērō nimis expectāstī. Ingēns enim clāmor mūtātiōnis tempore vōcem serēnat.

Cum itaque rauca tibi sit vōx, satius tibi erit posthāc os cohibēre quam aliquid inconcinnē dēprōmere. Cantā tū bassum, Dāve, et meminerīs pause, tē hortor.

Abscēde, Mopse, cum tuō boātū. Accēde tū, Coridōn. Vidēris enim mihi canōram habēre vōcem, et cum Euriālō incipe.

Ho! Ha! He! Caprigēna certē Coridōn est aut cum caprīs alitus, hunc ab eīs didicit sonum. Tacē! Tacē! Obsecrō tē. Quod sī in caprōrum grege tē cantantem offenderem, nesciō quō pactō ab eīs discernerem. Ades hūc Damētā et tenōrem cantātō.

Ohē! Nescīs, omnium dūrissimē, cum tamen per hōsce diēs semper modulātus sim? Trēs tēcum ūnā affertō virgās, cūstōs.

Āridē nimis sunt, ūnō franguntur ictū. Cape tibi obolum et emitō mihi succī plēnās, quae tenācēs sunt. Efficiam ut posthāc plūs opere faciant.

Quid loqueris, mendāx? Num ā diē lūnae in hunc veneris usque diem cotīdiē cecinī?

Ēō peius est.

Quae rēs tam ardua nātāle sōlum ut vīserēs impulit tē.

Nūgae sunt.

Fallīs fortasse mē. Plēnus nēquitiārum es. Ascende, Petrōnī,ad magistrī habitāculum mēque certiōrem ut faciat rogā. An Damētē ad patrium larem abiciō, cum suō cōnsēnsū facta sit? Fac, age, Melibeāe, intereā locī quid ipse sapis intelligam.

Male satis. Cantā paululum.

Quam ob rem nihil prōrsus opere dās concentibus? Cūstōdēs adsitīs! Arripite hunc et tantisper eum pedibus tenēte, dum bene eum corrēxerō.

Nōn ignōscam. Parvipendis hortāmina mea.

Quō minus scīs eō plūs corrigendus venis. Sinite eum iam, cūstōdēs.

In ecclēsiā ipsum fortasse offendēs ōrantem, sed, manē hīc. Ipse eum appellābō et, cum ad chorum vōbīs iam eundum sit, exāmen aliōrum ad crāstinum prōrogāre volō.