Colloquia Scholastica - Liber Tertius - Colloquium Sextum

Heus! Mārtīne.

Hem! praestō sum, here.

Accerse mihi hūc quīnque pūblicōs observātōrēs quōs hesternō diē in hunc mēnsem ēlēgī: nōstīn’?

Optimē, nam egomet aderam.

Sunt (opīnor) in suō quisque audītōriō: festīnā.

Quamprīmum redierō.

Adsumus omnēs, praeceptor. Quid tibi placet imperāre?

Satis erat iubēre; nec enim sum Imperātor nec Magistrātus. Ego vōs hūc accersendōs iussī, ut vōs officiī vestrī commonefacerem. Vōs igitur attentīs auribus, atque animīs audīte. Nōn ignōrātis quantō cum timōre Dominī hesternō diē palam in aulā nostrā commūnī vōs ēlēgerim; auspicātī sumus ā sacrīs precibus, secūta est admonitiō nostra atque exhortātiō ad omnem coetum scholasticum dē timōre Dominī dēque mōribus, quī deceant studiōsōs in scholā quotīdiē versantēs; deinde, nōn sine optimōrum adolēscentium testimōniō vōs ēlēgī, quīnque quōs ad hoc mūnus idōneōs exīstimāvī: Postrēmō ventum est ad secundam cum grātiārum āctiōne precātiōnem. Nē igitur pūtētis lūdum fuisse aut iocum āctiōnem illam, in quā nōmen Dominī tam studiōsē fuerit invocātum. Ac licet apud imperītōs aut arrogantēs hoc mūnus et vīle et abiectum videātur; vōs tamen crēdite cum honōrificum tum sānctum esse vestrum illud ministerium. Quod sī aliter exīstimābitis, fierī nōn potest, ut mūnere vestrō rēctē fungāminī. Itaque ego vōs hortor, quantum possum, et per Iēsum Chrīstum obtestor, ut cum Deī timōre atque reverentiā dīligentiam praestētis in iīs omnibus, quae intelligēris ad officium vestrum pertinēre. Ā vōbīs igitur absit omnis favor, odium, grātia, studium vindicandī, et similia, quae trānsversōs agunt hominēs, et sincērum corrumpunt iūdicium. Nē timeātis improbōrum minās, quibus illī animōs Adolēscentium ab officiō solent absterrēre. Quam enim habent in vōs potestātem? potius eum timēte, quī vester est Dominus, quī vītae ac necis potestātem habet. Illīus (inquam) tantī Prīncipis timor vōbīs ob oculōs semper observētur: incurrētis (sciō) in aliquot improbōrum ac dissolūtōrum odium; sed plūris sit vōbīs ūnīus patris vestrī coelestis amor et chāritās, quam omnēs omnium hominum inimīcitiae. Ēstōte semper memorēs verbī illīus, quō Servātor noster, et summus praeceptor suōs discipulōs ad cōnstantiam hortābātur: ‘Sī vōs’ (inquit) ‘ōdit mundus, scītōte quod mē prius odiō habuerit’. Vōs igitur propter ipsum Chrīstum, omnēs floccī facite nebulōnum minās, offēnsiōnēs, inimīcitiās, dummodo Glōriae Deī possītis īnservīre fidēliter. Haec sunt dē quibus nunc prō temporis brevitāte vōs admonendōs esse exīstimāvī, praeter illa quae vōs in aulā hesternō diē audīvistis.

Maximās tibi grātiās agimus, Praeceptor hūmānissimē, et Chrīstum precāmur, ut sua dōna tibi semper adaugeat. Ā tē vērō vehementer petimus, ut (sī tibi molestum, nōn est) praescrīptam dēs nōbīs hortātiōnem tuam, quō illam inter nōs quandōque relegentēs memoriae tenācius īnfīgāmus.

Id ego faciam prīmō quōque tempore, quandōquidem, rem sānē honestissimam postulāris.

Optāmus etiam ā tē (sī placet) commentāriolum scrīptum habēre dē praecipuīs officiī nostrī capitibus, ut sīmus certiōrēs quid potissimum sit nōbīs hāc in rē observandum.

In ipsō tempore dē hōc admonēs, et sīc ego iamprīdem in animō habēbam: sed mē quotīdiē aliud ex aliō impedīvit. Dabō igitur eiusmodī commentāriolum, quod vidēlicet contineat quicquid ad observātōrum pūblicōrum officia pertinēbit; id autem dēscrībētis ex ipsō archetypō meō, quod ideō servāre volō, ut caeterīs quoque trādere possim futūrīs observātōribus. Nunc redīte in suum quisque Audītōrium.

Rēctā īmus, Praeceptor.