Colloquia Scholastica - Liber Secundus - Colloquium Unum et Vicesimum

Nescīs vetitum esse, nē submissē loquāmur inter nōs?

Quidnī scīrem, cum praeceptor tam saepe nōbīs inculcet eius reī causās?

Cūr igitur modo faciēbās contrā?

Quia Īsaiās ita mē coeperat alloquī.

Quid tum? dēbuistī illum admonēre, nōn imitārī.

Dēbuī; sed tunc mihi nōn vēnit in mentem.

Sed interim notandus es.

Minimē vērō: nisi vīs esse ipsō praeceptōre sevērior.

Dīc mihi causam.

Quia praeceptor vetat quempiam notārī, quī sponte dēlictum agnōverit: modo nē tāle sit factum, quod verbō Deī interdictum sit.

Nōnne ā Deō praeceptum est, ut parentibus obēdiāmus?

Illud est quīntum decalogī praeceptum.

Atquī (ut habēmus in Catēchismō) praeceptum illud patet lātius; nam parentum nōmine praeceptōrēs complectitur, et magistrātūs, et dēnique omnēs quibus Deus ipse nōs subiēcit.

Nōn equidem negō vēra esse quae nārrās: sed mālō praeceptōrem cōnsulere, quam tēcum disputāre; aliōquīn in maius malum mē indūcerēs, quod est contentiōnis vitium, multō magis ā praeceptōre vetitum.

Aequum dīcis: memineris igitur praeceptōrem admonēre, cum ratiōnēs ā nōbīs exiget.

Nē putēs mē oblītūrum, praesertim cum rēs mea agātur.