Colloquia Scholastica - Liber Secundus - Colloquium Quinquagesimum Quartum

Quid hic sōlus cōgitās?

Meam dēplōrō miseriam.

Quaenam tē afficit miseria?

Heu mē miserum! ecce, mūtāvimus classem, nec est mihi pecūnia unde librōs emam.

An nōn tibi dat pater?

Dat quidem interdum, sed parce nimis.

Est igitur avārus.

Nōn sequitur.

Quid igitur impedit quō minus tibi pecūniam suppeditet?

Paupertās: praetereā, cum petō, mīrātur tot nōbīs opus esse librīs.

Nihil mīrum, praesertim cum sit pauper: sed interim estō animō bonō, nec tē afflīctēs, quaesō. Dabō operam ut tē iuvet pater meus: libenter enim largītur pauperibus, praesertim iīs quōs nōvit bonārum līterārum studiōsōs esse.

Ō mē fēlīcem, sī tuā operā mē Deus adiūverit!

Iuvābit, spērō: sed tū interim precāre illum dīligenter, ut meī patris animum ergā tē affectum reddat.

Bene monēs; nam (ut saepe audīvī ē sacrīs conciōnibus) ‘Solūs est Deus quī hominum corda gubernat ac dīrigit’.

Ita rēs habet.

Valē, mī Antōnī, quī mihi animum reddidistī.

Tū quoque, Bernarde, valē: sed dīc mihi, quaesō, quantum nummōrum tibi opus est?

Sī duōs habērem decussēs, abundē mihi esset in praesentiā.

Tacē; crās (ut spērō) dīvīnum auxilium sentiēs.