Colloquia Scholastica - Liber Secundus - Colloquium Alterum et Sexagesimum

Ades, Carole?

Adsum, praeceptor.

Quid agunt duo condiscipulī tuī?

Adhūc docentur ā subdoctōre.

Tū vērō iamne prōnūnciāstī contextum praelēctiōnis in crāstinum māne?

Prōnūnciāvī.

Satisne rēctē?

Satis, grātia Deō.

Quis tē audīvit?

Lūdīmagister.

Bene habet; sed est quod monēre tē velim.

Ego istud audīre percupiō.

Saepenumerō cōgitandum tibi est, quantum dēbeās bonōrum omnium largītōrī Deō, quī et ingenium et memoriam tam fēlīcem tibi dederit.

Quid illī nōn dēbeam, quī mihi dedit omnia?

Dīc aliquot eius beneficia praecipua, quemadmodum docuī tē aliquandō.

Dedit mihi coelestis ille Pater corpus, animam, vītam, mentem bonam, parentēs bonōs, locuplētēs, nōbilēs, bene ergā mē affectōs, et quī nōn modo suppeditant mihi cōpiōsē omnia ad hanc vītam necessāria, sed etiam (quod est longē maximum) mē bonīs līterīs bonīsque mōribus tam dīligenter īnstituendum cūrant, ut nihil sit praetereā requīrendum.

Vērē omnia ista dīxistī, sed ūnum praetermīsistī, quod est singulāre Deī beneficium. Scīn’ tū quid sit?

Sine mē paulisper cōgitāre.

Ōtiōsē cōgitā.

Nunc ego reminīscor; sed prō magnitūdine reī, nesciō quibus verbīs id possum exprimere.

Dīc tamen quō poteris modo.

Cōgitō etiam atque etiam.

Dīc tandem.

Innumerābilia sunt Deī optimī maximī ergā mē beneficia, in corpore, in animō, in externīs rēbus; sed nūllum maius nec dīcī nec cōgitārī potest, quam quod Fīlium suum ūnicum grātīs mihi dederit, quī mē miserrimum peccātōrem, et sub Satanae tyrannide captīvum, ac mortī aeternae dēstinātum, redēmit, idque morte suā, omnium crūdēlissimā et maximē ignōminiōsā.

Satis aptē dīxistī, et totidem ferē verbīs quot aliās tē docueram. Sed numquid Deus tibi ūnī hoc tantum beneficium praestitit?

Minimē vērō.

Quibus praetereā?

Omnibus quotquot Ēvangeliō fidēliter ac vērē crēdiderint.

Age, profer locum ex Iōannis Ēvangeliō in eam sententiam.

‘Sīc Deus dīlēxit mundum, ut Fīlium suum ūnigenitum daret, ut omnis quī crēdit in eum nōn pereat, sed habeat vītam aeternam. Nōn enim mīsit Deus Fīlium suum in mundum, ut condemmet mundum, sed ut servētur mundus per eum. Quī crēdit in eum, nōn condemnātur; quī vērō nōn crēdit, iam condemnātus est, quia nōn crēdidit in nōmen ūnigenitī Fīliī Deī. Haec est autem’ --

Hāctenus satis: sed cuius sunt verba ista?

Ipsīus Chrīstī dē sēipsō loquentis.

Quem alloquitur?

Nīcodēmum, quī ad eum nocte vēnerat.

Faxit ipse Chrīstus, ūnicus Servātor noster, ut magis ac magis in ipsīus cognitiōne prōficiās.

Faciet, spērō.

Perge igitur, ut coepistī, alacriter; quod bene vertat Deus in glōriam suī nōminis.

Ita precor.

Eāmus coenātum.