Colloquia Scholastica - Liber Quartus - Colloquium Vicesimum

Quō lūdī genere hodiē tē exercuistī?

Iūglandium.

Ecquid lucrī fēcistī?

Īmō, perdidī.

Fortūna igitur tibi adversa fuit.

Nesciō quā fortūnā; tantum sciō, meā culpā accidisse; sed ita volente Deō.

Cūr Deus id voluit?

Ut hinc discam ferre graviōra, eum acciderint.

Quasi vērō Deus lūsiōnēs puerōrum cūret.

Cūrat profectō; quīnetiam ‘nihil fit in rērum nātūrā sine Dīvīnā Prōvidentiā’.

Siccīne philosophāris; Quisnam tē ista docuit?

Nōn tūtē audīvistī totiēs ex cōnciōnātōre nostrō?

Fierī potest ut audierim; sed quid agās? flūxa est mihi Memoria.

Nīmīrum, quia illam nōn exercēs.

Quōmodo exercenda est?

Prīmum dīligentī attentiōne, hoc est, dīligenter advertendō ea quae audīvimus, aut legimus; deinde eadem saepe repetendō; dēnique docendō aliōs ea quae didicimus.

Ista nōbīs saepius inculcantur ā praeceptōre; sed (mē miserum!) quam supīna est haec mea negligentia!

Sīc sumus omnēs, nisi Spīritus ille Deī nōs excitet.

Quid igitur faciam?

Expergīscere, mī Petrīne, tōtō animō tōtīsque vīribus ad Deum adspīrā, illum assiduē et prō affectū precāre, vigilāns estō, prāvōs fugitō, versāre cum bonīs, tum mōribus facillimīs effice ut eōs tibi familiārēs reddās.

Quid tandem cōnsequar?

Rogās? Sī tē istīs mōribus assuēfēceris, Dominus Deus suā clēmentiā tuī miserēbitur, brevīque animum tuum immūtātum sentiēs.

Ō quam opportūnus hic mihi congressus fuit! Obsecrō tē, mī Croterone, ut saepius colloquāmur.

Per mē nōn stābit, quotiēs utrīque licēbit per ōtium.

Grātiās agō maximās.

Nōn est quod agās, recipiāmus nōs in audītōrium.