Colloquia Scholastica - Liber Quartus - Colloquium Septimum

Quā pecūniā ēmistī librum istum?

Quā cēnsēs, nisi meā?

Mīror unde habuerīs.

Quid mīrāris? An tibi dēbeō reddere ratiōnem?

Egone exigō?

Vidēris exigere.

Nōn exigō, inquam, sed sīc solēmus inter nōs familiāriter et līberē fābulārī, ut Latīnē semper condiscāmus aliquid.

Ea rēs, fateor, plūrimum cōnfert nōbīs ad Latīnē loquendī facultātem. Sed ‘nēmō est tam lēnis, quīn interdum subīrāscātur’.

Est ut dīcis; ‘sed est brevis puerōrum īra’.

Quod autem dē pecūniā rogābās, eam ā patre accēperam.

Quandō vēnerat?

Abhinc octo diēs.

Mīror quod eum nōn vīderim.

Nōn est quod mīrēris.

Quid ita?

Quia vix sēsquihōram hīc morātus est. Cum enim dē equō dēscendisset, mēque paucīs esset alloquūtus: Ascendāmus, inquit, in tuum cubiculum, ut tēcum līberius colloquar.

Sed antequam nārrēs caetera, velim scīre quid sibi vellet adventus eius tam inopīnātus.

Falsō quōdam rūmōre (ut fit) audierat mē aegrōtum esse.

Quid ille, cum praeter spem tē valentem invēnit?

Mīrificē affectus est gaudiō.

Quis dubitat?

Praetereā, Deō optimō maximō maximās ēgit grātiās.

Libenter haec audiō; perge, quaesō.

Tunc mē dē valētūdine percontātur, ūnā precātur, nōn sine grātiārum āctiōne; tandem quaerit ecquid mihi opus sit. Opus (inquam) Pater. Quā (inquit) rē egēs? Librō (inquam) decem assium. Tum ille prōmit ex marsūpiō decussem, tum mihi in manum dat: et valē dictō, statim cōnscendit equum, atque abit.

Cūr tibi plūs dedit quam petīverās?

Istud ineptē quaeris. Scīlicet, ita laetus erat, quia mē, praeter spem, bene sānum offenderat; quod sī vel corōnātum petīvissem, tam facile dedisset mihi.

Ō quantum dēbēs illī summō Patrī, quī tibi adeō bonum patrem dederit!

Nē cōgitārī quidem potest quantum dēbeam. Nam etiamsī malum dedisset, dēbērem tamen nōn parum. Sed quid cessāmus audītum īre praelēctiōnem?

Iam īnstat hōra tertia.

Parāta sunt mihi omnia.

Mihi quoque.

Eāmus ergō in audītōrium.