Colloquia Scholastica - Liber Quartus - Colloquium Quintum

Quid cōnsiliī tractābās modo cum praeceptōre?

Sī scīre cupis, illum percontāre.

Cūr mē cēlās?

Ut nē palam faciās.

Nōn ideō (crēde mihi) tē rogō, ut id prōferam: quid enim prōficerem?

Quamobrem igitur tam cupidē rogās?

Nīmīrum, ut mēcum tacitus gaudeam, sī quid bonī audierīs.

Itane parātus advenīs, ut ā mē extorqueās quod mihi ūnī, idque ā praeceptōre, crēditum est?

Quod mihi dīxerīs, surdō et mūtō dictum putā.

Egone tergum meum in fidem tuam committam?

Id profectō potes, et quidem sine perīculō.

Nunquam dīcēs sat commodē, ut istud mihi persuādeās.

Dabō fidem mē tacitūrum.

Etiamsī ter quaterve sānctissimē iūrāveris. Nōn prōdam. Proinde tū dēsine percontārī.

Hem! Ubi est illa nostra amīcitia?

Nescīs illud dictum Sapientis, ‘Quod tacitum esse vis, nēminī dīxerīs’?

Audīvī aliquotiēs; sed ‘quod amīcō dictum sit, nēminī dictum vidētur’. ‘Est’ enim ‘amīcus quasi alter īdem’.

Eadem tibi dīcet quī scīre ex tē volet, et item alius, quī ex illō; atque ita ad aurēs omnium perveniet. Itaque sī mē tibi posthāc vīs amīcum esse, mē missum facitō.

Nōn sum Imperātor, ut tē missum faciam.

Pergīn’ molestus esse?

Abīre mālim, quam tibi molestiam exhibēre.