Colloquia Scholastica - Liber Quartus - Colloquium Quartum

Frāter tuus semper in conciōne aut garrit, aut ineptit, aut aliquem incitat; ex quō fit, ut saepe norandus sit, deinde vāpulet.

Quid vīs faciam?

Cūr nōn saepe monēs?

Nunquam dēsistō monēre.

Perge, precor.

Nihil est quod mē precēris: nunquam cessābō, dōnec (volente Deō) aliquā ex parte sē corrēxerit.

Sīc ūsūrpābis Catōnis praeceptum. ‘Quandō monēs aliquem’; nōstī caetera.

Sed ōrō tē, mī Nīcolāe, ut quotiēs eum notāverīs, id mihi renūntiēs.

Nunquam fīnis esset, adeō frequēns est nōmen eius in meīs commentāriolīs.

Saltem fac mē semel certiōrem, cum prīmum commīserit, quō sit accūsandus; tum ego dīcam patrī, cuius verba magis timet quam verbera.

Istud nōn est parvum bonae indolis argūmentum.

Ita spērō quidem. Faciēs igitur quod rogō?

Ego vērō, atque libēns.