Colloquia Scholastica - Liber Quartus - Colloquium Duodevicesimum

Cūr nōn interfuistī hodiernae conciōnī?

Occupātus eram in scrībendīs līterīs.

Nōn poterās differre negōtium?

Urgēbat tabellāriī festīnātiō.

Atquī praeceptor docet nōs, omnia postpōnenda esse Deī negōtiīs.

Docet quidem, neque id mihi dubium est; sed nunquam sumus adeō perfectī quīn saepe Deum terrēnīs istīs postpōnāmus.

Istud malum est.

Pessimum vērō; semper hominēs sumus, nisi Deus nōs Spīritū suō immūtāverit. Sed dīc, quaesō, fuitne frequēns audītōrium?

Nōn admodum; prō mōre solitō.

Unde fit istud?

Ignōrās populum nunc esse occupātum in vendēmiīs?

Nōn ignōrō; sed nōn possunt hominēs dīvīnīs rēbus ūnicam hōram impendēre?

Dē hōc nōn est meum tibi reddere ratiōnem; hoc tantum dīcō, ‘Turpe est doctōrī, cum culpa redarguit ipsum’.

Pāpae! quantum colaphum impēgistī mihi! Valē: verbum nōn amplius addam.

Estō igitur aliās prūdentior.