Colloquia Scholastica - Liber Quartus - Colloquium Alterum et Tricesimum

Vīs emere hoc cingulum?

Cūr emerem? Ūnum mihi satis est; tū vērō cūr vīs vēndere?

Quia sunt mihi duo.

Nec tamen licet ut vēndās, nisi vīs in poenam incurrere.

Quid vetat mē vēndere rēs meās?

Nihil adhūc tuum habēs.

Ēia! nihil? unde probās istud?

Quia nōndum es tuī iūris; sed sub patris potestāte: dēnique vīs audīre breviter tibi istud nōn licēre?

Maximē velim.

Dē hōc lēx est scholastica, cuius haec est sententia; ‘Puerī iniussū parentum, nec vēndant aliquid, nec emant, nec permūtent, nec aliēnent quōuīs aliō modō. Quī contrā fēcerit, verberibus plectitur.’

Istud ego nōn ignōrābam; sed volēbam perīculum facere, an cōnstāns essēs in observandīs lēgibus.

Tū igitur es simulātor.

In hāc simulātiōne nihil videō esse malī: num tū interpretāris male.

Minimē vērō: nihil enim nocuistī mihi.

Quid sī nocuissem?

Tulissem aequō animō, ut Chrīstiānum decet.

Utinam adversa omnia sīc ferāmus propter Chrīstum, quī nihil nōn tulit salūtis nostrae causā!

Ferēmus certē, sī exemplum eius semper nōbīs prōpōnāmus ob oculōs.

Difficile id quidem est.

Īmō impossibile nisi illīus Spīritū semper adiuvēmur: quod quidem assiduīs precibus est impetrandum.

Ō quam suāvī sermōne tantillum ōtiī cōnsūmpsimus!