Colloquia Scholastica - Liber Prīmus - Colloquium Undequinquagesimum
Persōnae:
A., B.
A., B.
A.
Dā mihi frustum pānis.
B.
Nōn habēs?
A.
Sī habērem, nōn peterem.
B.
Cūr nōn attulistī?
A.
Dīcam posteā; sed dā interim, quaesō: nam ēsuriō vehementer.
B.
Cāpe.
A.
Hui! tantillum?
B.
Etiam quereris?
A.
Nōn immeritō, dās parcē nimis.
B.
Vidē quantulum restat; dedī ferē dīmidium.
A.
Agō tibi grātiās; dedistī abundē: sed iocābar.
B.
Nunc respondē: cūr nōn attulistī pānem domō?
A.
Nēmō erat quī daret.
B.
Nēmō?
A.
Prōrsus nēmō.
B.
Quid māter?
A.
Aberat domō.
B.
Quid caeterī?
A.
Omnēs erant occupātī.
B.
Cūr tūtē nōn accipiēbās?
A.
Nunquam audērem tāle quidpiam.
B.
Cūr nōn?
A.
Māter perpetuō vetat, nē quid attingam sine permissū eius.
B.
Dūra māter.
A.
Tuō quidem iūdiciō, quī indulgentiōrem habēs.
B.
Nōn dīcō indulgentem, sed certē līberālem.
A.
Quōmodo tē tractat?
B.
Suāvissime, omnīnōque ex animī sententiā.
A.
Fortasse in tuam perniciem.
B.
Āvertat Deus Optimus Maximus.
A.
Nōn equidem invideō.
B.
Cūr ergō istud dīcis?
A.
Ut interim tē moneam: ‘Omnēs licentiā dēteriōrēs fierī’.
B.
Bene facis: sed quid cēnsēs? nōnne utī licet parentum bonitāte?
A.
Certē licet, modo nē abūtāris.
B.
Quōmodo abūtimur?
A.
Rogās? cum aut patris aut mātris indulgentiam in malum vertimus.
B.
Rēctē dīcis: sed quotus quisque id facit?
A.
Īmō ferē omnēs, nisi quī ā Dominō Deō prohibentur.
B.
Quis potest bonus esse, nisi per Deī grātiam?
A.
Ergō (ut saepe monēmur ā praeceptōre) precandus est, ut Spīritū suō nōs bonōs et sānctōs efficiat.
B.
Gaudeō tē nōn attulisse ientāculum.
A.
Quamobrem?
B.
Quia hōc nostrō colloquiō mihi videor multum prōfēcisse.
A.
Ego quoque nōn parum.
B.
Tuā operā id factum est.
A.
Īmō beneficiō Deī, quī quidem ita voluit.
B.
Crēdō equidem.
A.
Et hīc igitur et in caeterīs agnōscāmus bonitātem eius.
B.
Valdē id aequum est.
A.
Īmō valdē necessārium, siquidem volumus ingrātī animī crīmen effugere.
B.
Ō sermōnem iūcundissimum!
A.
Grātiae Deō immortālēs, per Iēsum Chrīstum.
B.
Ita velim.