Dialogi Sacri - Dialogus Vicesimus Septimus

Adsit tibi Iōva, vir fortissimē.

Quaesō tē, domine, sī adest nōbīs Iōva, cūr tam dīra patimur? Ubinam sunt tot eius mīra facinora quae nōbīs nārrāvēre maiōrēs nostrī, nōs ab eō esse ēductōs ex Aegyptiīs, cum nōs nunc dēseruit et addīxit Madiānītīs?

Vade cum tuā istā virtūte, et dēfende Isrāēlītās ā Madiānītīs. Ego sum tibi autor vādendī.

Amābō tē, domine, quā tandem rē dēfendam Isrāēlītās, quī sim tenuissimus omnium Manassēnsium et minimus tōtīus paternae familiae?

Adiuvante mē concīdēs Madiānītās ad ūnum.

Quaesō tē, nisi molestum est, ut signō aliquō mihi cōnfirmēs tē eum esse quī mēcum loquāre. Nōlī discēdere hinc, dōnec redeam ad tē et exprōmam dapem quam faciam apud tē.

Praestōlābor tibi.

Parāvī omnia.

Pōne carnem et pānēs nōn fermentātōs super hōc saxō, et effunde iūs.

Hēī mihi, ignis cōnsūmpsit omnia: Iōvae genius est. Mē miserum, quī vīderim genium Iōvae!

Salvus es, pōne metum, nōn ideō moriēre.