Dialogi Sacri - Dialogus Vicesimus Quintus

Audīte, ūniversī Isrāēlītae, quamobrem iusserim vōs hūc convocārī et quid Iōva Deus Isrāēlītārum iusserit mē vōbīs effārī. Maiōrēs vestrī ōlim incoluērunt trāns flūmen, vidēlicet Tharethiīs, pater Abrāhāmī et Nachōris, coluēruntque deōs peregrīnōs. Iōva autem illinc ēvocāvit Abrāhāmum, auctōrem generis vestrī, eumque perdūxit per omnēs fīnēs Chananaeōrum, et auxit prōgeniem eius, deditque eī Isaacum, Isaacō autem Iācōbum et Ēsāum. Ēsāō assignāvit Seir montem possidendum. Iācōbus eiusque līberī dēscendērunt in Aegyptum. Ibi cum excrēvissent in gentem magnam numerōsamque et potentem, dīvexābantur ab Aegyptiīs. Sed Deōs Aegyptiōs mīrē īnfestāvit, tandemque ēductōs ex Aegyptō Isrāēlītās dēdūxit ad mare rubrum. Quō Aegyptiīs et quadrīgāriīs et equitibus persequentibus eōs, invocāvērunt Iōvam, quī illōs arcuit ā vōbīs dēnsā quādam cālīgine, immissōque marī eōs dēmersit, spectantibus oculīs vestrīs tam inaudīta facinora. Cum autem diū mānsissētis in sōlitūdine, intrōdūxit vōs in fīnēs Amorraeōrum transiordanīnōrum, eōsque bellum vōbīs īnferentēs subēgit vōbīs; eīsque concīsīs dēdit vōbīs possessiōnem eōrum agrī. Extitit deinde Balaacus Sephōris fīlius, Mōabītārum rēx, quī vōs bellō lacesseret, accersīvitque Balaamum fīlium Phegōris, quī vōbīs imprecārētur dīrās. Sed nōluit Deus audīre Balaamum, convertitque imprecātiōnem eius in faustam precātiōnem, et vōs tūtātus est ā manū illīus. Ita trāiectō Iordāne pervēnistis ad Hierichuntem, et bellō resistentēs Hierichuntiōs et reliquōs populōs superāvistis auxiliō Deī, quī, quasi missīs ante vōs vespīs, ēgit vōbīs in fugam duōs rēgēs Amorraeōrum, nūllō vestrō vel ēnse vel arcū, vōbīs dedit et agrum nōn vestrō labōre cultum, et urbēs ab aliīs quam ā vōbīs aedificātās, quās incolitis; vīneīsque et olīvētīs quae nōn sēvistis vīvitis. Quibus dē causīs verēminī Iōvam, eumque vērē et sincērē colite, et auferte deōs quōs maiōrēs vestrī coluērunt trāns fluvium et in Aegyptō. Quod sī nōn placet vōbīs servīre Iōvae, dispicite hodiē utrum servītūrī sītis dīīs quibus servīvērunt conditōrēs vestrī trāns flūmen, an dīīs Amorraeōrum, quōrum fīnēs habitātis. Nam ego quidem et domus mea serviēmus Iōvae.

Absit ut omissō Iōvā serviāmus aliīs dīīs. Nam Iōva Deus noster est. Hīc ēdūxit nōs maiōrēsque nostrōs ex Aegyptiā servitūte; īdem fēcit in oculīs nostrīs mīra illa mīrācula, et nōs cūstōdīvit in omnī itinere quod cōnfēcimus et inter omnēs nātiōnēs per quās iter fēcimus, fugāvitque nōbīs omnēs gentēs et Amorraeōs incolās. Nōs quoque colēmus eum: est enim Deus noster.

Nōn poteritis colere Iōvam; est enim Deus sacrōsānctus, Deus rīvālis, impatiēns: nōn feret vestra dēlicta et peccāta. Quod sī eō relictō colētis deōs peregrīnōs, āvertētur, et vōs nōn minus multīs malīs cōnficiet quam ante bonīs affēcit.

At eum cōlēmus.

Ergō testāminī vōs dēligere vōbīs Iōvam ad colendum?

Testāmur.

Itaque tollite deōs istōs peregrīnōs et expiāte animōs vestrōs Iōvae, Deō Isrāēlītārum.

Iōvam Deum nostrum colēmus et eius dictō audientēs erimus.

Igitur cōnsignābō haec litterīs, et ērigam hoc ingēns saxum sub hāc quercū, quod testis erit (utpote quod audīverit omnia Iōvae ad nōs dicta), sī forte frēgerītis fidem Deō vestrō.