Dialogi Sacri - Dialogus Vicesimus Quartus

Adsumus hūc ē fīnibus remōtīs, Iosua et Isrāēlītae, missī ad faciendum foedus vōbīscum, sī vōbīs ita vidētur.

Fortassis habitātis in fīnibus hīs; quod sī est, nōn est nōbīs fās inīre foedus vōbīscum.

Nōs quidem parātī sumus dēdere nōs in tuam potestātem.

Cuiātēs estis et unde adestis?

Adsumus ex terrā admodum remōtā hinc, mōtī nōmine Iōvae Deī vestrī. Audīvimus enim fāmam eius et quanta facinora ēdiderit in Aegyptō, utque accēperit duōs Amorraeōs rēgēs transiordanīnōs, Sehōnem Heseboniōrum et Oggum Bassānae, apud Astarōta. Hāc dē causā mandāvērunt nōbīs nostrī senātōrēs et ūniversī nostrātēs, ut sūmptō viāticō venīrēmus obviam vōbīs, oblātūrī vōbīs servitium nostrum et pactūrī foedus vōbīscum. Atque ecce pānēs quōs domī sūmpsimus in commeātum, cum sumus profectī ad vōs, quī iam marcuērunt mūcuēruntque, ut vidētis. Hae quoque lagēnae, quās replēvimus novās, vidētis ut sint lacerae. Vestīmenta etiam et calceī nostrī iam dētrīta sunt longitūdine itineris. Quārē nōlīte putāre nōs meditārī dolum ūllum: bonā fide agimus, et ut rēs est sīc loquimur.

Ergō compōnēmus pācem vōbīscum vōsque cōnservābimus, et id iūreiūrandō cōnfirmābimus.