Dialogi Sacri - Dialogus Unus et Tricesimus

Adsit vōbīs Deus, messōrēs!

Et tibi bene omnia secundet.

Quae est ista puella, cūrātor, quam hīc videō spīcās legere?

Mōabītis est, quae hūc sequūta est, Noemin remigrantem ex agrō Mōabītārum. Ea rogāvit ut licēret sibi legere spīcās post messōrēs, id quod adhūc fēcit ā māne; tam paulum manet domī.

Audī, fīlia, nē īverīs in agrum alium ad colligendās spīcās, nēve hinc abierīs sed haerētō apud meās ancillās, et vidētō ut sequāris eās in quemcunque agrum ībunt messum. Ego vetābō nē famulī sint tibi molestī. Quod sī sitiēs, petēs pōtum ex iīsdem vāsīs quibus ipsī hauriunt.

Quidnam est in mē quamobrem dignēris ita respicere mē, cum sim peregrīna?

Perlātum est ad mē quālem tū tē praestiterīs ergā tuam socrum post obitum virī tuī, utque relictō utrōque parente terrāque patriā, contulerīs tē ad populum tibi ante ingnōtum. Quod factum Iōva Deus Isrāēlītārum rependet tibi cumulātissimō praemiō, sub cuius quasi ālārum praesidium tū tē recēperīs.

Agnōscō tuam grātuītam benignitātem et misericordiam, quī tam cōmiter cōnfirmēs animum meum cōnsōlandō, cum tamen indigna sim quae vel in ancillārum tuārum numerum veniam.