Dialogi Sacri - Dialogus Undevicesimus

Utinam nunquam ēmigrāssēmus ex Aegyptō. Quid enim agimus in hāc vastā sōlitūdine? Quis dabit hīc nōbīs carnem quā vēscāmur? Nam cum vēnit in mentem piscium quibus immūnēs vēscēbāmur in Aegyptō, tum autem cucumerum, peponum, porrōrum, cēpārum, aliōrum, cōnsenēscimus, nihil ante oculōs habentēs praeter nesciō quod manna.

Hēī mihi, quās querimōniās audiō? Ō Iōva, cūr ita mihi adversus, ita ā mē voluntāte aliēnus es, ut mihi imposuerīs onus tōtīus huius populī? Numquid ego populum hunc concēpī, numquid peperī? Ut mihi iubeās eum ferre in sinū meō, quōmodo fert nūtrīx alumnum, in terram quam iūrāstī maiōribus eius. Unde mihi carnēs ad tantum populum, quī eās ā mē cum flētū flāgitat? Nōn possum ego sōlus eum sustinēre, est enim gravior quam prō mē. Quod sī istō modō agis mēcum, interfice mē potius, sī quid apud tē auctōritātis habeō, quam ut videam perniciem meam.

Congregā mihi septuāgintā virōs dē seniōribus Isrāēlītīs, quōs scīs esse senātōrēs et prīmāriōs populī, eōsque addūcitō ad ōrāculāre tabernāculum, ibi adfutūrōs tēcum. Ego dēscendam et ibi colloquar tēcum, dēmamque dē spīritū quō praeditus es, quō eōs afflābō, ut ipsī tēcum ferant partem oneris populī, nē tū sōlus sustineās. Populō autem sīc dīcitō: lūstrāminī in crāstinum, et vēsciminī carne. Flētus enim vester pervēnit ad aurēs Iōvae, dum flāgitātis carnem et dēsīderātis Aegyptum. Dabit vōbīs Iōva carnem quam comedātis, et comedētis nōn ūnō diē, nōn duōbus, nōn quīnque, nōn decem, nōn vīgintī, sed ad mēnstruam diem, dum vōbīs exeat per nārēs et faciat nauseam. Quoniam contemptō Iōvā, quī versātur inter vōs, plōrantēs apud eum, conqueriminī vōs exiisse ex Aegyptō.

Sexcenta sunt mīlia peditum huius populī quī adest mēcum, et tū dīcis tē datūrum eīs carnēs quibus vēscantur per mēnsem. Numquid eīs mactābuntur ovēs et caprae et bovēs, quae satis sint? Numquid ūniversī piscēs maris congerentur, quī eīs suppetant?

Numquid dēbilitāta est Iōvae manus? Iam vidēbis ēventūrane prōmīserim necne.