Dialogi Sacri - Dialogus Quartus

Iam tertium diem iter facimus, et vidēor vidēre procul locum dēstinātum sacrificiō. Vōs, hīc opperīminī ūnā cum asinō, dum ego et puer īmus illūc ut adōrēmus Deum, posteā reditūrī ad vōs. Tū, Isaace, portābis haec ligna ad combūrendam hostiam, ego feram ignem et cultrum. Eāmus.

Mī pater.

Quid vīs, mī fīlī?

Hīc quidem est ignis et ligna, sed ubi est agnus iam immolandus?

Deus prōvidēbit ipse sibi agnum in sacrificium, fīlī: nōs intereā pergāmus. Ecce vēnimus in locum quem Deus dīcēbat mihi. Cōnstruāmus hīc āram. Rēctē est, dispōnāmus lignum. Nunc, fīlī mī, oportet ut tē colligem mactemque, quandō ita vīsum est Deō Optimō Maximō, cuius voluntātī resistere nefās est.

Mī pater, sī ita certum est Deō, fīat. Nam didicī eī tibique pārēre in rēbus omnibus.

Pater omnipotēns, cuius est imperāre, obsequor tuīs iussīs, tibique mactō hanc hostiam, hōc cultrō, meā ipsīus dexterā.

Abrāhāme, Abrāhāme!

Quis mē vocat?

Cavē nē afferās manum puerō, cavē nē laedās. Iam enim mihi satis perspecta est tua religiō et pietās, quī propter mē nōn pepercerīs fīliō, eīque ūnicō.

Hem, quid hoc reī est? Sed videōne arietem in dūmō haerentem cornibus? Salva rēs est, vīvet Isaacus: haec mactābitur grātior Deō victima.