Dialogi Sacri - Dialogus Octavus

Pater tuus mīsit vēnātum frātrem tuum Ēsāum mē audiente, ut afferat ferīnam, ex quā cōnfectum pulpāmentum ipse edat, eīque bene precētur ā Iōvā, antequam moritur. Nunc audī, fīlī mī, quid velim ā tē fierī. Adī pecus, et inde affertō mihi duōs haedōs opīmōs, ex quibus cōnficiam patrī tuō edūlium quālī maximē dēlectātur, quod offerēs eī ut tibi bene precētur priusquam excēdat vītā.

Sed frāter villōsus est, ego dēpilis. Quod sī forte pater mē attrectāverit, putābit sē mihi esse lūdibriō, itaque mihi male, nōn bene precābitur.

Istam imprecātiōnem ego praestābō, nāte: tū modo gere mihi mōrem.

Sī ita iubēs, certum est obsequī. Eō.

Mihi magnopere cūrandum est ut agam hanc rem callidē et prūdenter, nē meus marītus dēprehendat fallāciam. Nam ut amat rūsticum illum Ēsāum nunquam eum postpōnet Iācōbō, nisi fraude inductus. Ego vērō Iācōbum plūs amō et studeō eum obrēpere in fēlīcitātem quam conciliābunt patris precēs eī, cui bene ōminātus fuerit.

Redeō, māter afferō haedōs.

Factum bene. Agedum, parem cuppēdiam patrī tuō, cuiusmodī sciō suāvem esse eius palātō. Rēctē est, parāta sunt omnia. Nunc age, induam tē vestīmenta pretiōsa Ēsāī, quae habeō penes mē. Hic ōrnātus tē condecet.

Quid manūs et collum, quod pilīs caret?

Vestientur pelle haedōrum. Bene habet, accipe nunc hanc ēscam atque hunc pānem quem cōnfēcī. Abī, vidē ut agās prūdenter.

Dabō operam. Pater!

Quis tū es, fīlī?

Ēsāus prīmōgenitus. Exsecūtus sum mandātum tuum. Surge, vēscere ferīnā, ut minī bene precēris.

Quid sibi vult quod tam cito nactus es, fīlī?

Iōva, Deus ille quem colis, obiēcit mihi.

Accēde hūc, ut tē attrectem, fīlī, sciamque utrum sīs ipse Ēsāus, necne. Quid hoc? Vōx quidem Iācōbī est, sed manūs Ēsāī. Tūne ergō es ipse nātus meus Ēsāus?

Plānissimē.

Accēde ad mē ut vēscar tuā ferīnā, fīlī, tibique bene precer. Suāvis ēsca sānē, funde vīnum.

Hem tibi.

Nunc age, amplectere mē. Quam suāvis odor venit ad nārēs meās! Frāgrās, fīlī mī, nōn aliter quam solet ager laetus mūnere Iōvae. Faxit Deus ut terra pinguis, irrigāta rōre caelestī, effundat tibi magnā cōpiā, segetēs et ūvās. Tibi serviant nātiōnēs, tē colant populī, dominus sīs frātrum tuōrum, tēque rēvereantur ex eādem mātre nātī. Quī tibi imprecābitur estō execrābilis et īnfēlīx; quī tibi bene volet et optābit estō fortūnātus.

Bene gessī meum negōtium, māter. Nōn agnōvit mē et ex attrectātiōne putāvit mē esse Ēsāum.

Bene est, sed Ēsāus iam reversus parat ferīnam quam offerat patrī. Videāmus quid agat; nam multum fallet eum spēs.

Attolle tē, mī pater, et vēscere meā ferīnā, ut mihi bene precēris.

Nam quis tū es?

Rogās? Prīmōgenitus tuus Ēsāus.

Tōtus obstupēscō horreōque. Quis ergō is est quī modo attulit mihi ferīnam? Nam ex eā prōrsus comēdī ante tuum adventum, eīque fausta omnia sum precātūs. Quae rēs rata erit.

Heu mihi, numquid causae est quīn ego perpetuō perierim? Attamen mihi quoque bene precāre, pater.

Frāter tuus rem āstū tractāvit abstulitque faustitātem tuam.

Nē ille probē respondet suō nōminī, quī mē iam bis circumvēnerit: prīmum enim fraudāvit mē praerogātīva aetātis; deinde nunc intercēpit bonam precātiōnem mihi dēbitam. Sed nihilne tibi reliquum fēcistī, quō mihi faustum aliquid precēre?

Profectō fēcī eum dominum tuum statuīque ut frātrēs eī servīrent, eumque mūnīvī frūmentō et vīnō. Quid vīs tibi iam faciam, fīlī?

Solumne id habēbās? Impertī etiam mē aliquā fēlīcitāte. Heu quid agam miser?

Habēbis quidem domicilium minus bonum et ā pinguitūdine sōlī et ā superō rōre caelī, et vīvēns gladiō serviēs frātrī. Vērumtamen erit tempus illud cum vicissim vincēs, excutiēsque iugum eius dē collō tuō.

Nōn procul abest lūctus ā patre meō, nam certum est mihi interficere Iācōbum frātrem.