Dialogi Sacri - Dialogus Duodevicesimus

Abī, dēscende. Iam enim dēprāvātī sunt populārēs tuī, quōs ēdūxistī ex Aegyptō. Dēflexērunt cito dē viā quam docueram, dūxēruntque sibi ex aurō vitulum, quem adōrant, cui sacrificant, dīcuntque Deum esse ā quō sint ēductī ex Aegyptō. Videō sānē populum esse intractābilem et refrāctārium. Quamobrem sine mē ut īrāscar, cōnficiamque eōs dēdūcamque ex tē gentem magnam.

Cūr exārdeās īrā in tuōs, quōs ēdūxistī ex Aegyptō magnā vī manūque validā? An ut iactent Aegyptiī ēductōs ā tē malitiōsē, ut dēlērēs eōs in montibus ad interneciōnem, prōrsusque tollerēs ē mediō? Quīn omitte istam tuam īrācundiam atque, ita ut decet, remitte hanc noxam populō. Meminerīs Abrāhāmī, Isaacī et Isrāēlīs, cultōrum tuōrum, quōrum posteritātem iūrāstī tē multiplicātūrum ad numerum stēllārum, datūrumque eīs terram illam, quam possideant in aeternum.

Iūs ōrās. Hem, remittō.

Facis ut tē dignum est. Ego vērō dēscendō dē monte cum hīs duābus tabulīs.

Quem clāmōrem audiō? Pugnātur in castrīs.

Nōn est iste clāmor urgentium vī aut terga vertentium. Sonum audiō cantantium. Sed accēdāmus. Hei mihi, quod flāgitium videō? Tōtus tōtus īrācundiā ārdeō. Valeant tabulae. Āh frāter, frāter, quid tibi fēcit hic populus, ut eum obligārēs tantō scelere?

Nē īrāscere, Domine. Tūtē nōstī hunc populum, quam sit perversus. Cum flāgitārent ā mē ut facerem sibi deōs quī praeīrent eīs (sēsē enim nescīre quid accidisset istī Mōsī ā quō essent ēductī ex Aegyptō), iussī ut quod quisque habēret ōrnāmentī aureī dētraheret sibi et afferret ad mē, quod etiam fēcērunt. Id ego immīsī in ignem, unde effectus est hic vitulus. Itaque vidēs eōs nūdātōs ōrnāmentīs; id quod ideō fēcī ut eōs notārem ignōminiā apud hostēs.

Videō. Nunc sī quis ā Iōvā stat, hūc ad mē. Bene habet. Convēnērunt omnēs Lēvītae. Agite nunc, virī fortēs, accommodātē suum quisque ēnsem laterī. Īte per tōta castra, perimite suum quisque frātrem, amīcum, proximum; nēminī parcite: nam ita iubet Iōva, Deus Isrāēlītārum.

Ita fīet.