Dialogi Sacri - Dialogus Duodetricesimus

Gedeōn, tū nimis multōs habēs mīlitēs. Quod sī cum istīs cōpiīs vincerītis hostēs, Isrāēlītae iactārent sēsē victōriam adeptōs esse suō marte, atque ita nōn ego laudārer, sed ipsī, id quod dētraheret meae glōriae. Proinde cūrā ut prōclāmētur in exercitū ut timidī repetant domum et discēdant ex monte Galaadō.

Praecō, indice timidīs et cēterīs discessum, secundum lēgem, ut nōstī.

Audīte, audīte, mīlitēs. Sī quis aedificāvit novam domum, neque dēdicāvit, is domum repedātō, nē, sī in proeliō occubuerit, alius eam dēdicet. Item sī quis vīneam cōnsēvit, neque prōfānāvit, domum repedātō, nē, sī occubuerit in proeliō, alius eam prōfānet. Item sī quis uxōrem dēspōnsāvit, neque dūxit, domum repedātō, nē, sī in proeliō occubuerit, alius eam dūcat. Item sī quis timidus est, et mollī animō, domum repedātō, nē animī suī mollitiē effēminet animōs aliōrum.

Rēctē est, restant decem mīlia. Discessērunt vīgintī mīlia.

Sed nē sīc quidem satis paucī sunt. Nam quō pauciōrēs erunt, eō mihi glōriōsior erit victōria. Dēdūc ista decem mīlia ad aquās. Ego eōs illīc tibi probābō et ostendam quōsnam velim īre tēcum, quōs item nōlim.

Agite, mīlitēs, dēscendite ad aquās.

Dā operam ut quīcunque lambent aquam linguā mōre canum, hōs sēcernās ab eīs quī ad bibendum prōcubuerint in genua.

Ita factum est. Supersunt trecentī, quī ductā ad ōs manū lambērunt aquam. Reliquī omnēs prōnī in genua bibērunt.

Per istōs trecentōs dabō tibi victōriam, Gedeōn, et Madiānītās tibi dēdam. Quōcircā iubē reliquīs omnibus ut domum repetant.

Īte domum, Isrāēlītae, exceptīs hīs trecentīs, et nōbīs relinquite commeātum et tubās.

Gedeōn, dēscende, dum nox est, ad castra Madiānītārum, ut intelligās mē ea tibi trādere. Quod sī sōlus dēscendere verēris, dēscende ūnā cum Pharā, famulō tuō, ut audiās quae dīcantur, ut ita cōnfirmēris ad invādenda castra.

Phara, dēscendāmus clanculum in vallem, ut explōrēmus quid animī habeant hostēs.

Placet.

Cavē nē strepitum edās, hīc est via.

Tacē, tacē, here.

Quid est?

Iam nōn procul absumus ā castrīs.

Sīc habet. Audiō stertentēs; hīc sunt extrēmī armātōrum. Sed tacē, nesciō quis loquitur.

Scīn’ tū quid ego somniāverim?

Sciam sī dīxerīs.

Pānis hordeāceus vidēbātur mihi volvere sē cum strepitū per castra Madiānītārum, quī tandem dēlātus ad tabernāculum, quod validā vī impulsum et labefactātum ā culmine dēiēcit.

Vīs tibi certō interpreter? Ēnsis est procul dubiō Gedeōnis, fīliī Ioae Isrāēlītae, cui in manum dedit Deus Madiānītās, unā cum ūniversīs castrīs.

Audīstī?

Atque equidem libenter.

Satis habeō, nostra est victōria, redeāmus ad nostrōs. Habēmus tibi grātiam, Deus immortālis, quī nōbīs bene fortūnās hoc cōnsilium.

Nōn est dubium quīn perierint Madiānītae. Ō fēlīcem noctem, et quōvīs etiam diē clāriōrem!

Adeste, virī, expergīsciminī, vīcimus. Deus dat nōbīs castra hostium. Sed audīte dīligenter quae dīcam. Distribuam vōs in trēs classēs. Ferētis singulī singulās tubās manū testāsque vacuās, et in testīs taedās, sed vidēte ut imitēminī mē. Cum vēnerō ad extrēma castra, facitōte ut vīderītis mē facientem. Cumque audierītis meam tubam et eōrum quī erunt mēcum, vōs quoque repente collīditōte testās, sūmptīsque manū laevā taedīs, dextrā tubīs, clangitōte et magnum strepitum circum castra editōte, simulque prōclāmātōte: gladius Iōvae et Gedeōnis! Audītisne?

Audīmus et meminerimus.

Vadāmus. Iam ferē media nox est. Ventum est ad ultimam partem castrōrum. Vōs, ambīte castra, sed excitantur cūstōdēs: clangāmus properē.

Gladius Iōvae et Gedeōnis! Iō paeān!

Ō Deum immortālem, quid videō? Deus convertit ipsōrum ēnsēs in ipsōs, cōnfodiunt sēsē mūtuīs vulneribus.

Ut cadunt crēbrī! Iam bona pars interiit, cēterī mandant sē fugae.

Fugiunt. Īnstāte, virī, urgēte, cōnsequiminī, sectāminī ut ē tantō numerō nūllus ēvādat.