Dialogi Sacri - Dialogus Decimus Septimus

Deum immortālem, quid mōnstrī videō? Dūmum ita ārdentem ut tamen nōn cōnsūmātur! Libet vidēre quid hoc sit reī.

Mōsēs, Mōsēs!

Quis est?

Locus hīc sacer est. Nōlī accēdere hūc. Dētrahe tibi calceōs dē pedibus. Ego sum Deus patrum tuōrum, Deus Abrāhāmī, Deus Isaacī, Deus Iācōbī. Vīdī angustiās populī meī quī est in Aegyptō, gemitumque audīvī quem exprimit violentia exāctōrum operis. Nōvī labōrēs meōrum. Itaque dēscendī ut ēripiam eōs ē manibus Aegyptiōrum, abdūcamque ex illā terrā in terram bonam et amplam, abundantem lacte et melle, quam incolunt Chananaeī, Hettaeī, Amorraeī, Pherezeī, Henaeī et Iebusaeī. Et nunc volō mittere tē ad Pharaōnem, quī ēducās populum meum, posterōs Isrāēlīs, ex Aegyptō.

Nam quis ego sum ut adeam Pharaōnem ēdūcamque Isrāēlītās ex Aegyptō?

Aderō ego tibi, atque hōc signō intelligēs tē esse ā mē missum. Cum ēdūxerīs eōs ex Aegyptō, colētis Deum in hōc monte.

Age sānē, adīverō Isrāēlītās, dīxerō mē missum ā Deō patrum ipsōrum. Quod est, dicent, nōmen eius? Hīc quid repondeam?

Erō quī erō. Dīcēs Isrāēlītīs: Erō mīssit mē ad vōs. Dīcēs, inquam, missum tē ā Iōvā, Deō patrum ipsōrum Abrahamī, Isaacī et Iacobī; atque hoc esse nōmen meum immortāle, quō nōmine volō nōtus esse in sempiternum. Ī modo, convocātīsque seniōribus Isrāēlītīs dīcitō tē ā mē esse missum, quī tibi appāruerim, quīque statuerim eōs respicere līberāreque ē calamitāte quā opprimuntur per Aegyptiōs, atque āvehere in regiōnem longē omnium ferācissimam. Ubi tē audierint (audient enim) adībis tū, ūnā cum seniōribus, rēgem Aegyptī, quem admonēbitis nōmine Deī Hebraeōrum ut sinat vōs prōcēdere iter trīduī per dēserta, vestrōque Deō sacrificāre. Nec vērō mē latet nōn permissūrum, nisi vī coāctum. Quārē afflīctābō Aegyptum mīrīs modīs, ut tandem āmittat vōs libēns. Quīn etiam, abeātis vōs vacuī, pōnam populum in grātiam cum Aegyptiīs, perficiamque ut mulierēs ēgressūrae exōrent vīcīnās et hospitēs vāsa aurea et argentea, et vestem,quae deinde imposita vestrīs līberīs exportābitis, atque ita compīlābitis Aegyptum.

At enim nōn habēbunt fidem dictīs meīs, negābuntque vīsum mihi Iōvam.

Quid istud est quod tenēs in manū?

Virga est.

Abiice humī. Quid nunc? Quid est?

Periī, serpēns est.

Nē fuge, sed prehende manū caudam eius. Vidēs rūrsum virgam factam, ut crēdant tibi vīsum esse Iōvam. Age rūrsum, immitte manum in sinum tuum, ēdūc: vidēs tam albam leprā quam est nix? Nunc refer in sinum, ēdūc: vidēs sānam esse iterum ut est cēterum corpus? Quod sī prīmō signō nōn addūcentur, ut fidem habeant tibi, at alterō. Sīn nē duōbus quidem prōdigiīs persuāsum eīs fuerint, sūmās dē aquā fluviī, quam ubi fūderīs in terram, fīet sanguis.

Quaesō tē, Domine, neque anteā eram disertus, neque nunc sum post tuum colloquium; nam labōrō titubantiā ōris et tarditāte linguae.

Quis dēdit ōs hominī? Aut quis facit mūtum aut surdum? Quis videntem aut caecum? An nōn ego is sum? Ī modo. Ego moderābor tuae linguae tibique suggeram quid sīs dictūrus.

Obsecrō, mitte idōneum aliquem.

Enimvērō odiōsus es. Est tibi frāter Aharōn Lēvīta; is bene disertus est, sciō; is prōcēdet tibi obviam, tēque vīsō laetābitur animō. Eī tū praeībis verbīs quō volēs; ego vērō moderābor tuō ōrī et eius, praemōnstrābōque quid sit vōbīs faciendum. Ipse alloquētur populum prō tē, eritque tibi prō ōre, tū illī prō Deō. Ferēs etiam manū istam virgam, quā edēs portenta. Abī sānē.