Dialogi Sacri - Dialogus Decimus Quintus

Restāte, virī. Heus, vōs appellō, sistite gressum. Hōcine est hūmānum factum, aut dignum hospitibus, pēnsāre bonum mālō? An nesciēbātis eam esse quā herus est solitus pōtāre? An etiam spērābātis eum ignōrātūrum, quī est dīvīnus? Male omnīnō ā vōbīs factum.

Quid tibi vīs, homō, cum tuā istā īrācundiā? Aut quid nōs accūsās?

Ita vōs Deus amet ut nescītis.

Nam quī sciāmus?

Suffūrātī estis pateram herī meī: scītis nunc? At etiam ut fingunt vultum!

Pāce tuā dīxerīmus, vir optimē, absit procul ā nōbīs istud facinus. Tūtē scīs ut reportāverīmus ad tē usque ē fīnibus Cananaeōrum argentum repertum in ōre saccōrum nostrōrum: tantum abest ut sustulerīmus ē domō dominī tuī aurum aut argentum. Ita tēcum agēmus: sī quem penes dēprehēnsa fuerit patera, ipse moriātur, nōs omnēs perpetuae servitūtī addīcāmur.

Immō agēmus mītius: quī fuerit convictus fūrtī, mihi servus estō, cēterī līberī discēduntō.

Placet: dēpōnāmus sarcinās ōcius. Hem, scrūtāre ut libet.

Placet conquīrere ā maximī sarcinā ad minimī. Hīc quidem nōn est, neque hīc; sed profectō inveniētur. Ubiubi est, diū cēlārī nōn potest. Eugē, manifēstum fūrtum! Hīc est in saccō minimī nātū. An etiam nunc potestis negāre? Dēprehendīne ego fūrem manifēstārium?

Aperta rēs est, periimus funditus! Heu rem miseram et lūctuōsam!An ūllī unquam mortālēs fuērunt aequē īnfortūnātī atque nōs sumus?

Equidem nequeō satis mīrārī. Attat, data nōbīs sunt verba, redeāmus properē omnēs ad Saphnathopaneam, sī ūlla superest spēs salūtis. Āh pater, pater, quam metuō male nē tibi accidat quod metuēbās tantopere!

Quod facinus fēcistis, hospitēs? An ignōrātis mē ūnum eōrum esse quī dīvīnent?

Quid dicēmus, domine? Quid loquēmur? Quam causam afferēmus? Deus patefēcit peccātum nostrum: ecce nōs tibi servōs ūnā cum eō apud quem inventa est patera.

Bona verba, immō ipse ūnus mihi serviet. Vōs, redīte salvī ad patrem vestrum.

Quaesō ut liceat mihi pauca loquī apud tē cum bonā veniā, nam tū quidem es alter Pharaō. Cum prīmum hūc vēnimus, ut tūtē scīs, frūmentandī grātiā, rogāstī num nam esset nōbīs pater aut frāter. Nōs respondimus patrem esse nōbīs senem, frātremque nātum iam annōsō patre, cuius item germānus alter excessit vītā, illum tum sōlum restāre domī cum mātre, patrīque esse cārissimum, et tū iussistī frātrem illum addūcī ad tē, quod dīcerēs velle tē vidēre. Nōs respondimus patrem nōn posse carēre eō quīn morerētur prae maerōre. Tum tū interdīxistī nōbīs aditum ad tē nisi minimus nātū frāter compārēret nōbīscum. Nōs retulimus omnem rem patrī. Cumque iubēret nōs redīre hūc eādem dē causā, negāvimus ventūrōs sine frātre. Pater dīcere ex duōbus fīliīs quōs sustulisset ex uxōre, alterum ā ferīs dēvorātum esse, nec posteā vīsum sibi, alterum superesse, quī sī abdūcerētur ā sē et aliquid hūmānitus accideret eī, nōs fore in causā ut senex miserē interīret. Nunc sī revertar ad eum neque redūcam puerum, quem ūnicē amat, simul atque vīderit mē, moriētur; atque ita fuerīmus auctōrēs miserrimae mortis patris nostrī, eiusque senis. Atquī ego vas factus puerī sistendī. Quārē obsecrō ut ego potius serviam servitūtem apud tē prō puerō, ipse redeat domum cum frātribus. Neque enim sustineō redīre ad patrem sine puerō, nē videam mala quibus afflīctābitur.

Enimvērō iam nōn contineō mē, nec possum amplius dissimulāre. Vōs, exīte omnēs forās. Ō frātrēs meī, ego sum Iōsēphus. Obsecrō, estne superstes pater? Quid obstupuistis? Amplectiminī mē. Ōh! nōn contineō lachrimās. Ego sum Iōsēphus germānus vester, quem vēndidistis mercātōribus euntibus in Aegyptum. Proinde nē angiminī, nēve dolēte quod mē vēndiderītis. Nam hoc tōtum prōfectum est ā prōvidentiā Deī, quī voluit ut hūc antevenīrem. Etenim duo annī famē īnfēstī ēlāpsī sunt; superest adhūc quīnquennium, quō neque sēmentis fīet neque messis. Quamobrem Deus praemīsit mē in haec loca, quō sciēbat vōs esse ventūrōs, ut esset quī servāret vōs paternamque domum. Itaque nōn vōs, sed Deus mīsit mē, quī effēcit ut essem Pharaōnī pater, tōtī eius familiae dominus, ūniversīs Aegyptiīs prīnceps. Quōcircā proficīsciminī continuō ad patrem, et nārrātōte eī mē esse et vīvum et magnum atque grātiōsum. Proinde nē cūnctētur commigrāre ad mē ūnā cum tōtā domō et pecoribus. Supellectilem nē morētur; plūrimam enim hīc esse. Nam alam vōs in terrā quādam ferācī, nōn procul hinc. Ecce vōs vidētis oculīs vestrīs, videt cārissimus frāter Beniamin ut colloquar vōbīscum meō ipsīus ōre. Licet agnōscātis et omnia renūntiētis patrī. Ō mī Beniamin, teneōne ego tē? Ut libenter amplector cārissimum mihi capitulum! Agite, amplectar vōs omnēs. Salvēte, frātrēs redditī mihi post longum tempus.

Salvē et tū, frāter mītissimē.