Dialogi Sacri - Dialogus Decimus

Quae ratiō impulit tē ut īnsciō mē abdūcerēs meās fīliās, tamquam ferrō partās? Cūr clam et nesciente mē aufūgistī, neque fēcistī mē certiōrem, ut prōsequerer tē voluptāte carminum, tympanōrum, citharārum? Neque permīsistī mihi ut ōsculārer meōs nātōs et nātās? Stultē sānē fēcistī. Et erat mihi in manū nocēre vōbīs. Sed Deus vester patrius heri monuit mē ut cavērem nē tē offenderem ūllā rē. Vērum estō, profectus sīs sānē prae dēsīderiō quod capiēbās ē domō paternā. Deōs vērō meōs cūr fūrātus es?

Illud fēcī adductus metū, veritus nē tū ēriperēs mihi tuās fīliās. Quod autem attinet ad tuōs deōs, sī quem penes invēnerīs eōs, per mē quidem plectātur capite. Nōscitā praesentibus necessāriīs nostrīs, sī quid tuī est apud mē.

Rēctē dīcis. Perscrūtābor vestra tabernācula.

Nōn recūsō quōminus vestīgēs omnia.

Videō mē esse in magnō perīculō, nam Lābān pater meus conquīrit per omnia tentōria suōs deōs penātēs, quōs ego fūrāta sum, meō virō nesciente. Quod sī factum dēprehendētur, concitāverō magnās turbās. Comminīscenda aliquā fallāciā est, et quidem subitō, nam meus pater iam aderit hīc. Probē, invēnī viam: obruam eōs in hōc stercore camēlīnō, deinde sedēbō super: facile eum fallam.

Rīmātus sum ācerrimē tabernāculum Iācōbī, tum Liae, tum duārum ancillārum: nusquam invēnī. Restat tabernāculum Rachēlis, in quō sī nōn erunt, mīrābor. Haec omnia sunt mihi perscrūtanda. Hīc quidem nōn sunt, neque hīc. Quid sub hāc culcitrā? Tantundem. At in hōc angulō erunt: at nōn sunt.

Nōlī aegrē ferre, domine, quod nōn possum assurgere tibi, nam sum in mēnstruīs.

Perquīsīvī omnia dīligentissimē, sed nusquam comperī meōs deōs penetrālēs.

Quodnam concēpī tantum scelus? Aut quod facinus admīsī in tē, ut tū mē sīc persequerēre? Scrūtātus es omnia mea ūtēnsilia: ecquid invēnistī dē ūllā supellectile tuae domūs? Prōmē hūc cōram necessāriīs utriusque nostrum, ut ipsī iūdicent dē utrōque nostrum. Iam vīgintī annōs ēgī apud tē: tuae ovēs et caprae nunquam fuērunt īnfēcundae; nōn comēdī arietēs tuae oviāriae; nihil ad tē retulī ēreptum ferīs; ipse semper praestitī damnum; tū mihi semper imputāstī. Sī quid per fūrtum āmissum est, tam interdiū quam noctū, meō perīculō āmissum est. Dēnique ea fuit mea condiciō, ut et dē diē cōnficerer aestū, et dē nocte gelū, et intereā somnus abesset ab oculīs meīs. Iam hīc mihi vīgēsimus annus agitur, cum sum domī tuae; servīvī tibi quattuordecim annōs prō tuīs duābus fīliābus, sex autem prō ovibus et caprīs, cum tū intereā mūtāvistī mihi mercēdem deciēs. Quod nisi Deus patrius, vidēlicet Deus Abrāhāmī, et terror Isaacī, adfuisset mihi, tū quidem dīmīsissēs mē vacuum. Sed respexit ille miseriās et labōrēs quibus sum perfūnctus, id quod heri satis ostendit.

Meae sunt hae fīliae, meī fīliī, meum pecus, dēnique quicquid hīc vidēs meum est. Et nunc quō pactō optimē cōnsulam meīs hīs fīliābus, et fīliīs quōs peperērunt? Opīnor, sī ego et tū fēriēmus foedus, quod sit testimōniō utrīque nostrum.

Optime. Ego hīc ērigam cippum ex hōc saxō: vōs, meī propinquī, accumulātē lapidēs. Capiāmus cibum super hōc tumulō.

Hic hodiē tumulus erit medius testis inter mē et tē.

Perplacet, atque ex hāc rē vocētur Galaadus.

Aut etiam Maspha, ut significet Deum aspectūrum quid fīat ā mē et tē, cum discesserīmus alter ab alterō. Quod sī tū eris dūrus meīs fīliābus, aut sī ducēs aliās in mātrimōnium praeter eās, tum haec pacta perinde suntō atque sī nūlla facta sint. Atque huius quidem reī testis estō Deus utrīque. Vidēs hunc tumulum, vidēs et hunc cippum quem extrūxī inter mē et tē? Hic tumulus et hic cippus testēs suntō neque mē adversum tē, neque tē adversum mē, trānsitūrum eīs ad nocendum. Deus Abrāhāmī et Deus Nachōris, utriusque patrius, suntō nostrī vindicēs.

Ego coniūrō per terrōrem meī patris Isaacī. Atque ut haec sint ratissima, faciam hodiē sacrificium in hōc monte, ad cuius epulās vōs omnēs invītō.

Concēdimus.